Een nieuw begin, een nieuw leven

Eindelijk kan ik op internet. Tijd voor een flinke update, want er is heel veel gebeurt.

19sept, 6:00u Lokale Tijd (LT) - Ik ben met het vliegtuig op mijn tussenstop in Kuala Lumpur aangekomen. Via een wifi-hotspot komen de berichten van mijn vrouw binnen: ze heeft wat water verloren, ze ligt in het ziekenhuis en het kan zijn dat ze vandaag bevalt.

19sept, 13:00u LT - Vanuit het vliegveld op Bali word ik rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden.

19sept, 14:30u LT - In het ziekenhuis ontmoet ik O weer, eindelijk, na 5 en een halve maand. Ook hoor ik dat ons dochtertje vandaag gehaald gaat worden. Als het niet natuurlijk gaat, dan met een keizersnee.

19sept. 18:00u LT - Keizersnee. Na een half uurtje kan ik de kleine zien. Ze ligt in een coeveuze, want ze is net even te vroeg en moet aansterken. Een paar uur later wordt O naar haar kamer gereden.

21sept. 10:00u LT - Het gaat goed, ze mag uit de coeveuze. Met mijn vrouw gaat het ook beter. We hebben ondertussen al veel bezoek gehad.

22sept. 20:00u LT - We mogen en gaan naar huis!

Nu moeten we erg wennen aan het nieuwe leven. Afgelopen dagen waren emotioneel, druk, ontzettend gezegend en heerlijk uitputtend. Alles voelde bijna surrealistisch, maar tegelijkertijd heel vertrouwd. Ik weet zeker dat dit alles me nog dichter bij God brengt :-).

Dit was het voor nu! Gbu

Loslaten & nieuw leven

Afgelopen week ben ik erg druk geweest met het regelen van belangrijke administratie, waaronder het ophalen van mijn visum. Druk, druk, druk. Tegelijkertijd moet ik deze grote verandering in mijn leven ook nog even voor mezelf bolwerken. Dat vraagt veel energie, maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik door alle drukte ook veel afleiding heb gehad.

Eergisteren heb ik afscheid genomen van veel vrienden, die mij kwamen bezoeken op mijn verjaardags/afscheidsfeestje. Erg gezellig!

Afscheid nemen is niet zo moeilijk, heb ik ontdekt. Het daarna moeten loslaten, is dat wel. In een keer ontdek je dat je een weg gaat, waarop anderen niet mee kunnen lopen. Dat geeft een leeg gevoel. Dan sta je, of wandel je, plotseling alleen. Gelukkig is Jezus altijd dichtbij.

Tegelijkertijd weet ik dat er heel veel mensen zijn die met mij mee leven en mee bidden. Dat zijn vaak mensen die ook van mij afscheid moeten nemen, die daar ook zo hun eigen moeite mee hebben. Ik zie dat ik inderdaad niet de enige ben die door deze verandering geraakt wordt. Mijn familie, mijn beste vrienden waarmee ik zoveel heb gedeeld en gebeden, het raakt ons allemaal.

Op de lange termijn weten we dat Gods plannen hoger en heerlijker zijn dan ons eigen korte-termijndenken. Toch ben ik maar een klein mens en gelukkig laat God me elke keer 1 stap vooruit zien. Dat heeft hij helemaal aangepast aan mijn tempo. :-)

De volgende stap brengt me bij mijn vrouw en toekomstige kind. In heel veel opzichten breekt dan nieuw leven aan. Erg spannend, maar het werd ook wel eens tijd!

Daar gaan we dan, definitief...
Tot snel ziens allemaal.