Sinterklaas is gekomen!

(met dit bericht test ik tegelijkertijd of ik kan bloggen vanaf mijn mobiel)

Sinterklaas is zelfs op Bali gekomen!

De laatste nieuwtjes...

Hoi allemaal, bij deze even een update over mijn hele leven.

Met mij en mijn GEZIN gaat het goed. We zijn gezond. O geniet van haar zwangerschapsverlof, ik geniet van mijn nieuwe werk en Y geniet van het zwitserse leven. Ze groeit en ontwikkeld goed en wordt elke dag schattiger.

Met mijn STILLE TIJD gaat het ook goed. Op de een of andere manier kan ik me nu toch beter concentreren dan voorheen. En dat terwijl ik zeker niet langer slaap dan voorheen.  I.p.v. dat ik alleen maar op m'n eigen leven focus, kan ik me ook richten op Gods hart en de wereld om me heen. Jezus is nog steeds nr. 1 en mijn passie en interesse gaan ook nog steeds uit naar de wereld / maatschappij / etc. Ik vind het heerlijk dat mijn focus wat dat betreft niet is versmalt.

Op het WERK gaat het ook goed. Het is erg leuk om te werken met kinderen, en ik heb veel groeimogelijkheden. FINANCIEEL gaat het beter dan eerst, maar we 'zijn' er nog steeds niet. Alleen als ik fulltime aan de slag ga, zal er meer zekerheid komen.

Het NETWERK dat ik hier opbouw ontstaat vooral vanuit de kerk. Daar heb ik mijn huidige baas (en kameraad) ontmoet. Er zijn anderen die ik daar heb leren kennen, maar het moet voor de rest vooral nog groeien. De 'chauffeur' die me op de eerste werkdagen naar mijn werk bracht (op de motorscooter) is ondertussen ook een vriend geworden! Hij is super grappig, vriendelijk en altijd blij. Ik bid elke dag voor hem, dat hij Jezus mag leren kennen.

In de KERK mag ik waarschijnlijk gaan spreken! Ze zijn erg enthousiast om mij erbij te hebben, vooral ook omdat ze nog weinig 'getrainde werkers' hebben. Daar ben ik natuurlijk alleen maar blij mee.

Qua VERVOER heb ik enorme vooruitgang geboekt. Ik rij rond op de motorscooter en zo kom ik ook op het werk. Nu ik het verkeer gewend ben, valt het ook wel mee. Ik huiver nog wel om de auto te gebruiken.

De CULTUUR ben ik nu ook wel gewend. Dat ging al met al veel sneller dan ik ooit had gedacht. In dit voorjaar zat ik me nog op te winden over allerlei cultuurverschillen die ik niet begreep, en was het soms nog te veel voor mij. Nu, sinds ik hier weer ben, is alles eigenlijk bijna als vanzelf gegaan. Ik vind alles wel best nu en kan me ontspannen. Soms is het irritant dat afspraken niet zo stipt worden nagekomen, of dat er lekkage is in huis, of dat er niet genoeg informatie gegeven wordt over belangrijke dingen. Maar al met al kan ik me goed vinden hier.

O en ik hebben zo onze TOEKOMSTPLANNEN, maar we kunnen ons daar simpelweg nog helemaal niet op focussen, omdat onze financiele situatie de eerste aandacht verdient. Zo hopen we later te verhuizen naar een groter huis en denken we na over het onderwijs van Y. Ik leg het allemaal maar in Gods hand.

Okey, dat was het,
gr!
A

Kinderlijk eenvoudig

Prijs de Heer, ik heb WERK. Ik geef Engels aan 5 en 6 jarigen. Hoewel ik nog flink wat ervaring moet opdoen (ik heb niet eerder met deze doelgroep gewerkt), geniet ik volop.

De kinderen komen naar me toe om te knuffelen, anderen willen met me spelen en er is eentje die me wil slaan. Ook schattig... In het begin was ik nog nerveus, maar kinderen zijn eigenlijk heel erg makkelijk. Ze nemen je gelijk in vertrouwen en storen zich er niet aan als je een keer een fout maakt. Bovendien zijn ze speels en bijna altijd blij, het is moeilijk om sjacherijnig te blijven wanneer je in de klas komt. :-D De leermethode is van te voren helemaal opgezet en erg leuk. We laten ze liedjes zingen en dan springen en dansen ze mee. Zijn ze dus nooit stout? Ja, soms, dan moeten ze sorry zeggen. En ze zijn vaak ERRUG druk.

Voor degenen die ervaring met kinderen hebben schrijf ik waarschijnlijk niets nieuws. Het grote verschil is natuurlijk dat je alleen in het Engels met ze communiceert (met een klein beetje Indonesisch). Cultureel is er denk ik ook weinig verschil. Een ding dat wel heel erg apart is, is hoe de onderwijs-assistenten met het werk van de leerlingen omgaan. Als de kinderen hun werk niet kunnen of willen doen, dan doen de klassen-assistenten (die Indonesisch zijn) het voor ze! Dit doen ze, om de kinderen een negatief gevoel over zichzelf te besparen. Typisch Indonesisch om fouten te bedekken. Dat is nou eenmaal deel van hun vriendelijkheid.

Mijn collega's zijn ook tof. Mijn baas is overtuigd christen, een mede Engels lerares ook. De onderwijs-assistenten zijn erg vriendelijk. Een is moslim, de anderen weet ik niet.

De Heer wist precies wat ik nodig had. Door de kinderen leert Hij me om minder kritisch naar anderen mensen te kijken, om wat minder serieus te zijn en meer bij het moment te leven.

Gbu!
A