De vriendenbrief van 25 okt.

Beste vrienden, broers en zussen,

ik wil getuigen van de wonderlijke manier waarop God mij heeft voorzien van werk.

Het vinden van een baan is voor mij een van de belangrijkste stappen geweest in de opbouw van mijn leven in Indonesië. In eerste instantie leek het buitengewoon moeilijk, omdat er op Bali erg weinig werk te vinden is in de sociale sector. Ten tweede was ik erg onzeker wat betreft mijn diploma's (‘theologie’ wordt bijna nooit gevraagd en mijn SAW4 geeft me kans op het soort werk dat je weinig in Indonesië vindt). Ten derde: O en ik waren in de veronderstelling dat mijn toekomstige werkgever voor mij een werk-verblijfsvergunning moest regelen wat de werkgever 2000 Euro zou kosten. Het is natuurlijk erg onaantrekkelijk voor een werkgever om iemand aan te nemen die slecht gediplomeerd is, weinig ervaring heeft, en iemand waar enorme kosten aan kleven.

Al met al was het vinden van werk wonderlijk eenvoudig! De eerste keer dat ik de internationale (engelse) dienst van de ROCK-church (pinksterkerk) bezocht, ontmoette ik T (ik gebruik geen volle namen op de blog). Het gesprek ging al gauw over op werk, en hij bood me een baan aan als leraar engels. Zijn school zocht specifiek buitenlanders die goed engels konden en getrouwd waren met een Indonesische. Een speciale werkvergunning ten koste van 2000 Euro was niet nodig en het was niet erg dat ik niet gediplomeerd was als leraar. Mijn engels was goed genoeg en alles wat ik nodig had.

Vanaf komende maandag werk ik als part-time leraar engels voor kinderen van 5 tot 6 jaar oud. Ik heb mogelijkheden om later full-time te gaan. De regelingen van het contract zijn ideaal, vooral voor Indonesische maatstaven.

• Willen jullie wel voor onze financiele situatie blijven bidden? Mijn werk helpt wel, maar omdat het voorlopig nog part-time is, is het nog steeds niet genoeg.

Ik prijs God omdat Hij Zijn beloften aan ons heeft vervult. Hij heeft een jaar geleden tot mij gesproken door Deut. 8:18 en Hij heeft Zijn woord gehouden.

Deut. 8:18 "Maar u moet de HEERE, uw God, in gedachten houden, dat Hij het is Die u kracht geeft om vermogen te verwerven, opdat Hij Zijn verbond zou bevestigen, dat Hij onder ede met uw vaderen gesloten heeft, zoals het op deze dag nog is."

Gods zegen!
A&O

Kerk & vervolging (2)

Er is mij wel eens gevraagd hoe het zit met de vervolging van christenen in Indonesië. En of ik hier naar de kerk kan en wat je je daarbij moet voorstellen.

Nu iets over de vervolging van christenen...

De situatie van de kerk in Indonesië varieert enorm. Op het eiland Bali weet men over het algemeen heel goed om te gaan met alle culturele en religieuze diversiteit. De Balinezen zijn het enige volk onder de Indonesiërs die het hindoeïsme aanhangen (de rest van Indonesie is moslim). Zij zijn erg tolerant naar buiten toe, maar erg traditie-getrouw naar binnen toe.

Naar buiten toe - dat wil zeggen, Indonesische immigranten van andere eilanden en buitenlanders - nemen de inwoners van Bali een zachte en tolerante houding aan. Het maakt hen niets uit of buitenlanders uit bijvoorbeeld Nederland of Australië christenen zijn of helemaal nergens in geloven. Naar binnen toe - dat wil zeggen, eigen familie, de Balinezen zelf - zijn ze erg strikt. Het is onder hindoes hier erg verkeerd als men zich bekeerd tot Jezus. Het geloof in Jezus kan leiden tot uitstoting uit de familie. Ik ken zelf een vrouw die christen is, terwijl haar moeder hindoe is, en zij hebben een goede relatie met elkaar.

Zoals gezegd, verschilt de situatie van de kerk in Indonesië per regio. Op de Molukken zijn er complete dorpen christelijk. Toch is daar ook (Ambon) vervolging, en tijdens de onlusten tussen moslims en christenen in 1999-2001 schijnt een deel van het leger daar bewust aan de kant van de moslims te hebben gestreden. In gebieden in Sumatra wordt de kerk vervolgd en belet om nieuwe kerkgebouwen te bouwen. In weer andere gebieden is het evangelie nog niet doorgedrongen. In Jakarta is er wel een levende gemeente, maar tegelijkerti officieel jd ook onrust vanuit de islamitische extremistische hoek.

Zo kampt Indonesië dus met veel uitdagingen, waarvan de religieuze diversiteit een van de vooraanstaande is. Toch heb ik over het algemeen een positieve indruk van hoe de Indonesiërs hier mee omgaan. De uiting van godsdienst is expliciet in de grondwet vastgelegd en wordt in de hoogste politieke kringen ook erg benadrukt. Dit, met positief gevolg voor alle godsdiensten, dus ook het christendom. Ook de alledaagse cultuur van deze samenleving is er een van tolerantie en flexibiliteit.

In bepaalde opzichten is deze samenleving zachter dan die van Nederland. Onlangs hoorde ik van een wetsvoorstel van de coalitie VVD-PVDA dat nieuwe ambtenaren niet mogen weigeren om homo's te trouwen. In mijn ogen is dat niets anders dan de schending van de uiting van godsdienst. Zolang er een liberale regering in Indonesië is, zul je zo'n schending van de grondwet hier niet tegenkomen. Wel blijft er constante spanning of er ooit een meer conservatieve Islamitische regering aan de macht zal komen. In dat geval betekent het niet veel goeds voor de kerk.

Al met al: voor mezelf zie ik totaal geen reden voor angst voor vervolging.

Kerk & vervolging (1)

Er is mij wel eens gevraagd hoe het zit met de vervolging van christenen in Indonesië. En of ik hier naar de kerk kan en wat je je daarbij moet voorstellen.

Eerst iets over de kerk...

Indonesië kent een levende kerk. Er zijn megakerken in Jakarta, en ook hier op Bali. Ook zijn er nationale tvuitzendingen van kerkdiensten. Voor zover ik weet zijn het vooral de pinkster-mega-kerken die de media gebruiken. Net zoals in het Westen heb je hier radicale en 'lauwe' gelovigen.

Zelf gaan wij naar de ROCK-church, wat staat voor 'Represenatives Of Christs Kingdom'. Die megakerk heeft een stuk of zeven locaties met een bezoekersaantal die per locatie varieert van 200 tot 1500. Op bijna alle locaties zijn er meer dan twee diensten per zondag.

Ik heb de indruk dat vooral de leiders toegewijd en volwassen zijn in het geloof. Daarnaast heb je nog heel wat vurige strijders en volgelingen van Jezus die geen 'officiële bediening' hebben, maar die wel op hun eigen manier bijzonder door God gebruikt worden. En dan heb je, zoals overal, ook heel veel mensen die alleen geloven vanwege de traditie.

De situatie van de gemeente van Christus in Indonesië varieert erg, alleen al omdat het land zo groot is en elk eiland zijn eigen uitdagingen kent. Op Bali en in Jakarta zijn de kerken groot en rijk (christenen zijn hier veel meer gewoon om vrijwillig hun tienden te betalen). Maar in andere gebieden is de kerk nauwelijks aanwezig of is er vervolging of ook armoede.

Later meer over hoe het precies zit met de vervolging van christenen.

Stille Javaan

O.a. m'n ouders hebben wel eens opgemerkt dat er een 'stille Javaan' in mij schuilt. Javanen (Indonesiërs van het eiland Java) staan bekend om hun kalmte, rustige tempo, dat ze het leven accepteren zoals het op hen afkomt en een milde gemoedstoestand. Eerlijk gezegd heb ik dit in Nederland zelden in mezelf gezien. Maar nu ik hier in het warme Indonesië ben, gaat bijna alles als vanzelfsprekend langzamer. Het is alsof de hitte en de mensen een rem op mij hebben gezet.

Het is sowieso niet te doen om in het Nederlandse tempo hier te functioneren. Het is logisch dat we in Nederland wat sneller en efficiënter zijn, omdat we ons vanwege de koelte daar druk kunnen maken (bijvoorbeeld in rap tempo fietsen?). Hier in Indonesië is het logisch dat we alles wat meer ontspannen doen. En zo niet, dan zweet je je kapot!

Op de een of andere manier is deze overgang voor mij nu veel makkelijker gegaan dan voorheen. Als mijn gezin een uur te laat is om naar de kerk te gaan, dan blijf ik rustig bezig met andere dingen zonder dat ik me als echte Nederlander er verschrikkelijk aan erger. Administratie die super onhandig geregeld is, is ook al 'gewoon' voor mij. Zo heb ik voor mijn verblijfsvergunning aan extra pasfoto moeten inleveren, terwijl van tevoren is gezegd dat alles al gereed was. Dat lijkt klein, maar het kost een paar uur reistijd + geld.

Wat dus ook een deel is van de Javaanse mentaliteit, is de acceptatie van het leven zoals het zich voltrekt. Ik denk dat wij in Nederland veel meer ons leven willen 'maken'. In Indonesië is het leven al zoals het is. Hier moeten we leren om 'met het leven om te gaan'. Zo bijvoorbeeld ook de rol van man en vrouw. In het begin probeerde ik zoveel mogelijk te bespreken en communiceren met mijn vrouw over hoe we ons huwelijk wilden invullen. Ondertussen heb ik geleerd dat het veel makkelijker is om mijn rol als man (zoals de Indonesische cultuur daar over denkt) te ontdekken en accepteren (vanuit praktische overwegingen heb ik bewust gekozen om mijn vrouw hierin tegemoet te komen, het is geen onvrijwillig offer). Ik maak de belangrijke beslissingen, ik dien en (zal moeten) zorg(en) voor inkomen en daarmee hebben we vrede. Ik merk dat deze eenvoud ook heel erg vredestichtend is voor ons huwelijk. De Nederlander denkt misschien dat, omdat je minder met elkaar bespreekt, je elkaar minder kent. Maar dat is niet waar. We leren elkaar op andere manieren kennen, maar dat is te veel om bij deze ook nog te omschrijven. (Wellicht wordt dat een ander artikel.)

In Nederland zijn we veel sneller en efficiënter en als je dat gewend bent is dat veel relaxter. Hier gaat alles super traag en onhandig. Maar nu ik eenmaal de 'stille Javaan' in mezelf gevonden heb is het een heerlijk ontspannen en eenvoudig leven.

De vriendenbrief van 28 sept.

Beste vrienden, broers en zussen,

het is misschien wat kort geleden dat ik een vriendenbrief deed uitgaan, maar ik gebruik deze alleen om bijzonder nieuws te delen. Ook in dit geval heb ik bijzonder nieuws, namelijk de geboorte van mijn dochter. (Op deze blog zal ik haar alleen noemen als  'Y')

Ze is geboren op 19 september, de dag waarop ik in Indonesië ben aangekomen. Ik dank God voor Zijn wonderbaarlijke timing. Ze is 50 cm lang en 2,9 kg zwaar. Ze is net iets te vroeg geboren en een keizersnede was nodig, maar moeder en dochter maken het nu allebei goed. We zijn alle drie alweer thuis en verkeren in goede gezondheid. Nu zijn het lange dagen en korte nachten, maar we genieten volop.

Voor foto's en meer verwijs ik jullie naar mijn Facebookpagina. Ondertussen heb ik ook een nieuw telefoonnummer, die ik je al gegeven heb als je mij persoonlijk kent.

Willen jullie voor ons blijven bidden? Neem alsjeblieft dan de volgende punten mee:

• Zegen op dingen die ik hier nog moet regelen, zoals (het afronden van) mijn verblijfsvergunning, een verzekering en een huisarts.
• Dat ik (Arnoud) zo snel mogelijk werk zal vinden op Bali.
• Zegen op onze financiën, vooral over de komende maanden.

Gods zegen!

Gezegende periode van aanpassing

De aanpassing aan dit nieuwe leven gaat goed. Ik heb mijn jetlag nauwelijks opgemerkt (wat vanwege de geboorte van mijn kind ook logisch was, omdat ik daarom sowieso lange dagen maakte). De overgang naar het nieuwe, Indonesische, ritme bevalt me ook goed. Alles gaat hier wat rustiger en kost meer tijd.

Ik voel me nu eindelijk thuis. Het blijft nog wel een beetje vreemd dat al mijn familie en vrienden niet dicht bij mijn 'thuis' zijn. Jullie horen allemaal bij mijn thuis.

Tussen O en mij gaat het ook goed. Tussen mij en de Heer ook. Ik kan mijn gezin elke dag zegenen met woorden en daden. :-)

Ik ben nog steeds op zoek naar werk en bezig om te netwerken. Dat gaat minder snel dan ik wil, maar we gaan gewoon door. Zolang ik nog geen werk heb, kan ik meer helpen in huis. Strijken, schoonmaken, melk klaarmaken, ons kindje verschonen; het is allemaal al standaard geworden.

De Heer heeft me een speciale roeping gegeven (zoals Hij dat aan iedereen wil geven) en ik geloof dat deze periode van eenvoud helemaal in Zijn plan past. Ik zie dat Hij veel in mijn karakter investeerd. Dat is soms niet leuk, maar ik pluk nu al vruchten van vrede, zachtmoedigheid en standvastigheid.