Alledaagse dingen

8 december – Ik realiseer me net dat ik hier nu precies een maand ben. Ik heb gerouwd en ben getrouwd, ik leer de taal, cultuur en mensen kennen. In veel opzichten voel ik me als kind die nog alles moet leren. Even een paar grappige alledaagse dingen die ik heb moeten leren:

 

Douchen met de mandibak. Normaal gesproken is deze "bak" gemaakt van steen en vormt het één geheel met de muren van het huis (dan is het dus gewoon ingebouwd). In ons geval betreft het gewoon een soort grote plastic ton gevuld met water. Met een grote plastic schep, dat de vorm heeft van een steelpan, schep je er water uit en giet je dat over jezelf uit. Dan neem je even tijd om jezelf helemaal in te soppen om je vervolgens opnieuw helemaal af te spoelen. Naar Nederlandse maatstaven is de badkamer trouwens erg onhygiënisch. Maar daarin vind ik mijn weg wel… (In tegenstelling tot de openbare toiletten waar je alleen maar gehurkt je behoefte kan doen!)

 

Cadeautjes laten inpakken in de winkel: nooit doen, daar hebben ze hier vijf medewerkers voor nodig waar je een half uur op moet wachten!

 

Zwerfkinderen geld geven: nooit doen. Het is de keiharde realiteit dat zwerfkinderen hier op pad worden gestuurd door de onderwereld, om geld te verdienen door te bedelen. Het voelt heel dubbel om zo'n kind te weigeren, maar je wilt ook niet bijdragen aan de criminaliteit hier.

 

Zonder auto of motor ben je hier nergens. Het is heel simpel op Bali: fietsers en wandelaars gaan dood in het verkeer. (Oké, misschien een beetje overdreven.) Het eigenaardige is dat er toch relatief weinig ongelukken gebeuren.

 

De taal is een gevoelstaal. Daarmee bedoel ik dat het absoluut niet specifiek is, maar open staat voor interpretatie. In het Nederlands zou ik bijvoorbeeld zeggen: er is altijd wel iets met je aan de hand. In het Indonesisch zeg ik dan zoiets als: er is er is maar.

 

Met geld kun je de bureaucratie in jouw voordeel laten werken. Je geeft iemand wat en je glimlacht erbij, en het systeem werkt opeens veel sneller! Dit kun je natuurlijk ook corruptie noemen, maar als het om kleine dingen gaat heb ik geleerd dat ik er niet zo zwaar over hoef te doen. Ook in Nederland hebben wij onze eigenaardigheden waar wij niet moeilijk over doen, zoals het illegaal downloaden en kopiëren van bepaalde producten.

 

Nou, zo zijn er nog wel veel meer van dit soort "nieuwe" dingen die deze Indonesische wereld zo anders maken, maar mijn creativiteit raakt nu even op.

GOD VOORZIET

5 december – Zaterdag hebben we de laatste kosten van de bruiloft berekend en het geld uit de muur gehaald. We zijn helemaal voorzien!

 

Even een ander leuk voorbeeld van hoe God voorziet: bij de bruiloft is er gebruik gemaakt van koelboxen. Één daarvan is helaas stuk gegaan en we moesten dit weekend op zoek naar een nieuwe koelbox. Het ging om een vrij groot ding. We waren al langs drie winkels gegaan en bij alle drie de winkels lag de prijs rond de € 70. Bekeken vanuit onze huidige financiële situatie is dat best veel. Ik baalde ontzettend omdat het zo'n onnodige uitgave leek. De mensen van wie we die koelbox geleend hadden, wilden bovendien specifiek een Coca-Cola koelbox! Onze laatste hoop was een opslagplaats van Coca-Cola. Daar aangekomen legde de bewaker aan ons uit dat er niet meer zulke koelboxen gemaakt werden, maar dat we wel mochten rondkijken of er nog een of twee over waren. Als dat zo was, mochten we die gratis meenemen. Je voelt natuurlijk al aan wat er vervolgens is gebeurd… Toen we het terrein op reden zagen we een stapel koelboxen, alsof ze voor ons waren klaargezet. We vierden een feestje in de auto! ;–)

 

Verder gaat alles goed met mij. Het blijft een leerproces, maar ik raak nu wel een beetje aan de strijd gewend (dat wil dus niet zeggen dat die strijd voorbij is). Ik ben gezond en heb nu weer genoeg tijd met de Heer.

Jezus spreekt

2 december – Gister heeft de Heer iets moois gedaan. Een van de familie van O kwam over de vloer. O was op haar kantoor, en ik was die ochtend ziek geworden. Mijn schoonmoeder en E (zo noem ik dat familielid vanaf nu maar even) praatten wat met elkaar en ik zit erbij te luisteren met buikpijn. Plotseling voel ik me onwel worden. Ik word helemaal duizelig en zweet als een gek. E zegt dat ik even moet gaan liggen, wat ik ook zeker doe. Nu lig ik in mijn slaapkamer, terwijl ik de twee dames in de huiskamer hoor praten.

 

'S ochtends had ik een boekje naar de huiskamer meegenomen, getiteld "Jezus spreekt". Die had ik daar op de tafel gelegd. Terwijl ik daar al een tijdje op bed lig, hoor ik (door de deur heen) E plotseling zeggen "Jezus spreekt". Onmiddellijk bid ik dat de Heer persoonlijk tot haar mag spreken, door dat boekje heen. Een paar seconden later hoor ik "klopt precies, klopt precies!". Op dat moment voel ik de vreugde van de heilige Geest over me komen en verdwijnt de pijn in mijn buik. Ik dank de Heer dat ik ziek mocht zijn om deze reden! Achteraf hoorde ik van mijn schoonmoeder dat de Heer inderdaad dat boekje had gebruikt om heel specifiek tegen E te spreken.

Cultuurschok

1 december – De laatste paar dagen zijn opnieuw goed voor mij geweest. Ik ervaar continu de cultuurschok, maar ook overwinning.

 

De Indonesische cultuur is collectivistisch, in plaats van individualistisch zoals in Nederland (daar heb je die woorden weer). Wat dat betreft zijn de culturen van mij en O compleet tegenovergesteld aan elkaar. Ik noem een paar voorbeelden: mensen komen vaak onaangekondigd langs, en als ze langskomen gedragen ze zich alsof ze thuis zijn. Ze gebruiken mijn bezittingen (ik heb het dan gelukkig over onpersoonlijke bezittingen). Ze zetten bijvoorbeeld gewoon de tv aan. En als ze dat leuk vinden blijven ze ook tot in de nacht "gezellig" kletsen met mijn schoonmoeder, terwijl ik zelf probeer te slapen. Ik heb er nu niet alleen over hele goeie vrienden, maar ook vrienden die wij "goede kennissen" zouden noemen.

 

Laatst heb ik ook wat familie uit Makariki ontmoet. Als ik zeg familie, dan bedoel ik dat in de breedste zin van het woord; in dit geval ging het om een achterneef-achtige-oom die in de stamboom van O misschien op de achterkant van de pagina zou staan. ;–) Deze achterneef-achtige-oom had onze auto nodig om naar zijn hotel te komen. Onderweg wilde hij samen met zijn kameraad ook nog even eten langs de kant van de weg. En o ja, O kon hem ook nog wel even helpen om een ticket te boeken (ook nog eens allemaal onderweg). We kwamen om 11:30 's nachts thuis.

 

Dit klinkt allemaal niet zo heel erg, maar het zijn wel dingen waar ik dag in dag uit tegenaan blijf lopen. De individualistische Nederlander in mij vraagt zich vaak af of ze hier wel persoonlijke grenzen respecteren. Ik vermoed dat het antwoord "nee" is. "Nee", omdat ze geen persoonlijke grenzen kennen. Misschien is het wel zo dat collectivistisch zijn, betekent, dat je persoonlijke leven overgaat in de levens van anderen. Als ieders bestaan in elkaar overgaat, is het logisch dat mensen geen grenzen respecteren (want die herkennen ze simpelweg niet), maar ook niet voor zichzelf grenzen stellen. (Het is trouwens niet zo dat er helemaal geen grenzen zijn. De slaapkamer van man en vrouw is bijvoorbeeld wel verboden terrein voor anderen.)

 

Nu klinkt het alsof het allemaal negatief is en dat is absoluut niet zo. De mensen die zich zo gedragen alsof ze thuis zijn, beginnen bijvoorbeeld ook zelf de vloer aan te vegen. Of ze kopen spontaan wat eten voor je. En ik merk dat ze er echt van genieten om mij te ontmoeten!

 

In dit alles bevestigt God mij keer op keer dat ik gewoon moet meegaan in de situatie zoals die zich aandient. Ik moet me aanpassen voor deze cultuur, voor deze mensen, en niet andersom. Ik geloof dat God dit van mij vraagt. Als Hij het niet zou vragen, zou ik het nooit doen. Dit is mijn aanbidding; dat ik mezelf uitgiet als een plengoffer in het grote plan van God.

Afgelopen tijd met mijn familie

28 november - Afgelopen vrijdag heb ik mijn broer afgezet bij het vliegveld. Vandaag gaan mijn ouders terug naar Nederland. Het was een erg goede tijd samen met hen. We zijn door elkaar en door onze belevenissen nogmaals bevestigd dat de weg die ik ga echt van God is. Het is heel bijzonder om te merken dat de Heer ons op die manier één maakt. Het is alsof Hij ons in deze tijd nog een keer samen heeft gebracht, om ons vervolgens uit te sturen op ver uit elkaar gelegen paden. Er gaan nieuwe dingen gebeuren voor ons allemaal en in dit alles ervaar ik dat we steeds meer onze eigen plek vinden.

 

Af en toe denk ik na over hoe het zou zijn om nu in Nederland te zijn. Maar als ik me dat inbeeld, dan weet ik altijd gelijk weer dat ik in dat geval niet op mijn plaats zou zijn. Ik ben op mijn plaats nu, hier.

 

Er zijn momenten geweest waarop ik me totaal onbegrepen voelde. Gisteren zijn we naar de kerk geweest (levendige gemeenschap en heerlijke aanbidding, sterke aanwezigheid van de heilige Geest ondanks dat alles in het Indonesisch is) en ging de preek daarover. Soms weet alleen God wat er in je omgaat. Erg bemoedigend, God is goed. Door dit soort dingen heen word ik continu bewust gemaakt van het feit dat het niet alleen maar gaat om mij en O, maar dat ik leef voor een veel groter plan.

 

Misschien willen jullie bidden voor mijn moeder, voor wie het moeilijk is om mij los te laten.

Het echte leven begint

25 november – In de afgelopen twee dagen heb ik iets mogen proeven van het "gewone" leven in Indonesië. Nu gaat het echte leven beginnen!

 

Deze dagen is het nog een beetje druk in O's (of moet ik zeggen "ons"?) huis. Er zijn wat vrienden blijven logeren, die ons hebben meegeholpen met het organiseren van de trouwerij. Ook haar moeder blijft een aantal dagen hier overnachten. Voor een typisch individualistische Nederlander als ik voelt dit natuurlijk ontzettend onwennig! Maar ik heb wel samen met O afgesproken dat haar directe familie altijd welkom is.

 

Dit alles moet je een beetje kunnen plaatsen in een collectieve cultuur: in Indonesië krijgen oudere mensen geen pensioen en verblijven ze niet in bejaardentehuizen. Ze worden opgevangen door de familie. O's moeder bijvoorbeeld, woont voor een periode bij de ene dochter en dan bij de andere.

 

Nogmaals: erg onwennig! Ik worstel erg om mijn plek te ontdekken in deze levensomstandigheden. Gelukkig merk ik dat ik groei en de cultuur beter beginnen te begrijpen. Maar dat gaat wel met pieken en dalen. Waarschijnlijk zal ik in de komende weken en maanden meer over deze cultuurverschillen uitleggen. Het zijn toch dingen waar ik de komende tijd tegenaan zal blijven lopen. (De lengte van een cultuurschok kan variëren van een paar maanden tot een paar jaar.)

 

Onder dit alles gaat het nog steeds goed met mij persoonlijk. Mentaal en emotioneel gaat het prima, in geestelijk opzicht moet ik veel bewuster tijd zoeken en apart zetten met God. Bid daarvoor alsjeblieft. Ik merk dat het meer dan noodzakelijk blijft dicht bij Hem te zijn! In lichamelijk opzicht heb ik simpelweg meer slaap nodig.

Rondom de trouwdag

24 november - Eindelijk, toch nog wat tijd om iets te vertellen. Zaterdag zijn we dus samen met familie naar een soort kerkdienst geweest, in het huis van een familielid. Het "kerkdienstje" bestond uit zingen, bidden en een goeie preek. Alles was gehuld in Molukse traditie. Erg bijzonder en ook erg wennen.

 

De trouwdag was een succes, al ging niet alles als gepland. Er waren fijne verrassingen en de sfeer was goed. Hierover is eigenlijk veel te veel te vertellen om hier op te schrijven.

 

Aan het einde van de dag was ik totaal kapot, maar ik neem aan dat dat er een beetje bij hoort. De dagen die daarop volgden brachten O en ik door in de heerlijke rust van een hotel.

 

Ik ben nu een beetje bijgekomen, maar slaap nog steeds vrij kort. Al met al heb ik extreem veel indrukken meegekregen. Ik merk dat ik me nog veel meer vast moet klampen aan de Heer.

WONDER

PS: Gister heb ik van O gehoord, dat de Indonesische regering binnen nu en zeer korte tijd de regeling willen invoeren, dat elke buitenlander die met een Indonesische is getrouwd automatisch een visum kan aanvragen. Dit visum geldt voor een jaar en kan in Indonesie elk jaar verlengd worden. Wat een timing van de Heer!

Naar de kerk en mn broer ophalen

18 november – Hoi allemaal, wat ik eerder over die tradities schreef, bleek toch wel weer mee te vallen. Een gedeelte van de familie houdt er wel erg strikt aan vast, het gedeelte van de familie die dicht bij O staat, niet zo zeer. Haar moeder, zusters en broers (lees: aanhang) hebben een bewuste relatie met Jezus, en daar gaat dan ook veel meer vrijheid vanuit.

 

Gister zijn we naar een 'pastor' van haar gemeente geweest (pinksterkerk) en hebben we een heel goed gesprek gehad. Daarna hebben we mijn broer van t vliegveld opgehaald. S avonds zat t verkeer eindeloos vast omdat president Obama voor een conferentie van wereldleiders op Bali arriveerde.

 

Ik heb nu iets beter kunnen slapen, maar m'n stoelgang is nog wel compleet door de war. Komende dagen zullen erg druk worden, misschien heb ik dan geen tijd voor de blog. Bedankt voor de gebeden. Ik las gister over Davids helden en werd er weer bij bepaald dat jullie dat voor mij zijn. Ik kan niet alleen deze 'strijd' winnen, gelukkig vechten jullie mee!

Moeilijke dagen

16 november – Gister ben ik met mijn ouders overdag naar Goa Gaja geweest, een mooi natuurpark met een grot. De avond was verschrikkelijk hectisch. Druk, druk, druk en veel miscommunicatie.

 

Aan het einde van de avond kwamen er twee familieleden langs om nog even wat door te spreken over de trouwerij. Het gesprek kwam op de Molukse cultuur en hun gewoonten rondom trouwen. Er is uitgelegd dat mij veel is bespaard omdat ik niet voor een traditionele trouwerij heb gekozen. Ze willen wel aan bepaalde gewoonten vasthouden, maar (voor hun doen) niet al te veel. Het is allemaal erg heftig op mij overgekomen, ik heb heel veel te verwerken, misschien wel te veel. O komt uit een koninklijke familie van de Molukken. Dat maakt alles extra officieel en spannend. Ik probeer de familie wel tegemoet te komen, omdat ik weet hoeveel het voor hen betekent. Maar ik worstel ermee of zij wel weten hoe groot de stap is voor ONS (ik en mijn ouders).

 

Vooral gisterenavond ben ik behoorlijk bang geweest voor de toekomst. Gelukkig heeft de Heer mij toen opnieuw een super-scherpe bevestiging gegeven!

 

Lichamelijk gaat het ook nog steeds niet zo goed, ik slaap veel te weinig en heb een vertraagde stoelgang. Willen jullie alsjeblieft voor dit alles bidden?!

Lombok!

11 november – Lombok! Gisterenavond zijn we aangekomen op dit eiland, wat wel het kleine zusje van Bali wordt genoemd. Vandaag hebben we een trouwerij bijgewoond van een goede vriendin van O. De ceremonie vond plaats in en katholieke kerk. Het is erg apart om te zien dat de stijl van het kerkgebouw typisch Europees is. Ik had net zo goed in Nederland kunnen zijn wat dat betreft. De preek was wel iets levendiger dan je zou tegenkomen in een traditionele kerk in Nederland. Ook een mooi Indonesisch koor… De man van de vriendin van O is erg zachtmoedig. Vooral op een bepaald vlak kunnen we ons met elkaar identificeren: allebei onze vrouwen willen dat we meer eten en wat gewicht aankomen!

 

12 november – Lombok is verschrikkelijk mooi. Daar waar Bali al een beetje is "uitgeleefd", daar is Lombok nog puur natuurlijk en rauw. O zei dat Makariki in haar ogen nog altijd de mooiste plek was. We hebben vandaag even heerlijk kunnen ontspannen.

 

's Avonds zijn we teruggekomen in Bali. Daar hebben wij samen met mijn ouders gegeten op de locatie van de receptie van onze bruiloft. Terwijl ik de hele setting in me opnam, kreeg ik opnieuw enorm ontzag voor O! Het was werkelijk overweldigend, wat zij allemaal wel niet heeft geregeld. Ze is werkelijk als een "leger met banieren" (Hooglied 6 vers 10).

Aangrijpend

09 November – (de datum van de vorige blog had 8 november moeten zijn) Vandaag hebben we veel moeten regelen en zijn we nog even bij de herdenkingsdienst geweest van O's oma. De sfeer was onder alle omstandigheden goed, er was veel familie aanwezig. Wel waren er twee mensen onwel geworden, wat niet erg fijn was.

 

10 November – Ook vandaag is het weer erg druk. Vanwege het klimaat is de begrafenis vandaag (sneller dan in Nederland het geval zou zijn). Ook het rouwproces is hier anders: het verloopt heftiger en sneller. Erg emotioneel, aangrijpend… Het is allemaal te veel en (vanuit het perspectief van de familie) te persoonlijk om dat hier op de blog te zetten.

 

Dit zijn allemaal behoorlijk heftige dingen, we hadden erop gerekend dat oma op de bruiloft zou zijn. Ik ervaar wel kracht in dit alles en merk opnieuw dat O een geweldig sterke vrouw is.

Ontmoeting en afscheid

09 November – Even alle chaotische ontwikkelingen van deze dag op een rijtje: na anderhalf jaar kon ik haar weer in mijn armen vasthouden! Ongeveer een half uur nadat we elkaar hebben ontmoet op het vliegveld, kwam het bericht binnen dat haar oma was overleden. We reden naar ons huis terwijl de regen met bakken uit de lucht neerviel. Daarna ging ik samen met O naar het ziekenhuis om haar oma te zien. Een erg emotioneel gebeuren. De komende dagen zou het enorm druk voor ons blijven.

 

Onder omstandigheden gaat het met mij persoonlijk heel erg goed. De jetlag valt mee, mijn lichaam moet wel erg wennen aan de klimaatwisseling. Ik ben bovenal dankbaar dat ik hier juist op dit moment mag zijn, zodat ik tot steun kan zijn voor O. Ik ben wel heel erg moe.

Door de lucht

07/08 November – De reis ging goed. We gingen door de lucht in een boeing 777, een enorm ding. Het grootste gedeelte van de reis was in het donker, maar ik heb zoals verwacht weinig geslapen. Ik begin me nu echt te realiseren hoe groot deze stap is en hoe klein ik zelf ben. In Bali zijn we geland door de regen en bliksem heen. Dat bepaalt mij bij Gods heerlijkheid op de berg Sinai, waar Mozes 40 dagen verbleef. Dat had een erg persoonlijke betekenis voor mij (zoals mijn vrienden wel weten).

Afscheid met een gouden randje

De afgelopen dagen zijn erg speciaal voor mij geweest. Ik heb van veel mensen afscheid genomen en ben daardoor opnieuw bepaald bij waar ik dankbaar voor mag zijn. Tijdens de eerste 20 jaar van mijn leven heb ik één of twee vrienden gehad. Nu ben ik een aantal jaren ouder en neem ik afscheid van tientallen mensen die in mijn leven een belangrijke rol zijn gaan spelen. God heeft mij echt gezegend met vrienden en familie!

 

Ik dank God voor al mijn minder- en meer diepgaande relaties, mijn familie, kennissen en vrienden. En ook ben ik onder de indruk geraakt van de moeite die sommigen voor mij hebben gedaan om een wel erg speciaal "vaarwel" te kunnen zeggen. Daarbovenop weet ik dat zoveel mensen voor mij bidden! Geweldig!

 

Pujit Tuhan! (Prijs de Heer!)

Bid voor me!

Wanneer je voor me bid, neem dan alsjeblieft de volgende punten mee:

 

 

1. Dat ik genoeg gelegenheid zal hebben om tijd met God door te brengen.

 

2. Dat O en ik mogen groeien in onze relatie. 

 

3. Dat ik werk zal vinden. 

 

4. Dat ik volhardt in het leren van de Indonesische taal.

 

5. Dat ik een soort mentor zal vinden die mij kan begeleiden in mijn rol in Gods koninkrijk en in het interculturele aspect.

 

6. Dat God me zal beschermen temidden van het Balinese verkeer!

In Zijn voetstappen

Psalm 77:20

Uw weg was door de zee,

Uw pad door grote wateren,

en Uw voetstappen werden niet bekend.

 

Toen Mozes voor de rietzee stond, leek God hem op een dood spoor te hebben gebracht. Alle menselijke oplossingen en uitwegen verdwenen op dat moment. Het leek alsof God zijn volk niet langer leidde.

 

In ons leven zullen zulke momenten ook voorkomen, als we Jezus volgen. In zulke situaties moeten we in de richting blijven lopen die God ons voor het laatst heeft gewezen, in het geloof dat het onmogelijke zal gebeuren. Als God ons leiding geeft, zal hij er ook voor zorgen dat wij op basis daarvan kunnen wandelen. God zal hemel en aarde bewegen om ons het pad te tonen, die wij nu nog niet kunnen zien. Maar dan moeten we wel het water in durven lopen…

 

Gbu, a