Veel zegen en tot weerziens

Bij deze wens ik jullie, de weinigen die deze blog nog lezen, gezegende kerstdagen en en een gelukkig nieuw jaar.

Omdat er zo weinig mensen nog op mijn blog komen, en omdat ik er en beetje flauw van ben om het bij te houden, heb ik besloten om hier niet langer mee door te gaan. Dit is dan ook mijn laatste bericht.

Je vind me oa nog steeds op Facebook, als je toch nog eens contact met me wil opnemen.

Ik ben ervan overtuigd dat ik ooit weer terug kom in Nl, dus tot snel weerziens!

À

Yes I can!

Gisteren heb ik mijn eerste salaris ontvangen. Heerlijk om mijn eigen verdiende geld te kunnen gebruiken! Allemaal dankzij God.

Ik heb nog steeds rsi. Wat ik allemaal met mijn handen doe is dus nog steeds beperkt. Bij alles wat ik doe, zeg ik tegen mezelf: I can do anything through Him who strengthens me. En ik merk dat ik inderdaad alles kan doen wat de Heer van me vraagt. Daarnaast blijft het wel erg irritant dat ik geen andere dingen kan doen zonder op mijn handen te letten, zoals gitaar spelen en typen.

Zometeen ga ik zwemmen met een kameraad, wat ik wel erg relaxed vind. Hij gelooft nog niet in jezus, maar ik bid dat ik misschien iets over de Heer aan hem mag vertellen.

Ik merk dat ik indonesie nu wel gewend ben, maar ik mis nederland meer dan ooit. Laatst was er een programma op televisie waarin kandidaten van een reisprogramma moesten afreizen naar amsterdam. Toen ik al die oerhollandse beelden  zag, kreeg ik spontaan nieuwe liefde voor onze hoofdstad. Iets wat natuurlijk heel vreemd is voor een zelfkritische hollander...

Voor de rest gaat het heel goed met mij en ons samen.

Later meer nieuws...

Sinterklaas is gekomen!

(met dit bericht test ik tegelijkertijd of ik kan bloggen vanaf mijn mobiel)

Sinterklaas is zelfs op Bali gekomen!

De laatste nieuwtjes...

Hoi allemaal, bij deze even een update over mijn hele leven.

Met mij en mijn GEZIN gaat het goed. We zijn gezond. O geniet van haar zwangerschapsverlof, ik geniet van mijn nieuwe werk en Y geniet van het zwitserse leven. Ze groeit en ontwikkeld goed en wordt elke dag schattiger.

Met mijn STILLE TIJD gaat het ook goed. Op de een of andere manier kan ik me nu toch beter concentreren dan voorheen. En dat terwijl ik zeker niet langer slaap dan voorheen.  I.p.v. dat ik alleen maar op m'n eigen leven focus, kan ik me ook richten op Gods hart en de wereld om me heen. Jezus is nog steeds nr. 1 en mijn passie en interesse gaan ook nog steeds uit naar de wereld / maatschappij / etc. Ik vind het heerlijk dat mijn focus wat dat betreft niet is versmalt.

Op het WERK gaat het ook goed. Het is erg leuk om te werken met kinderen, en ik heb veel groeimogelijkheden. FINANCIEEL gaat het beter dan eerst, maar we 'zijn' er nog steeds niet. Alleen als ik fulltime aan de slag ga, zal er meer zekerheid komen.

Het NETWERK dat ik hier opbouw ontstaat vooral vanuit de kerk. Daar heb ik mijn huidige baas (en kameraad) ontmoet. Er zijn anderen die ik daar heb leren kennen, maar het moet voor de rest vooral nog groeien. De 'chauffeur' die me op de eerste werkdagen naar mijn werk bracht (op de motorscooter) is ondertussen ook een vriend geworden! Hij is super grappig, vriendelijk en altijd blij. Ik bid elke dag voor hem, dat hij Jezus mag leren kennen.

In de KERK mag ik waarschijnlijk gaan spreken! Ze zijn erg enthousiast om mij erbij te hebben, vooral ook omdat ze nog weinig 'getrainde werkers' hebben. Daar ben ik natuurlijk alleen maar blij mee.

Qua VERVOER heb ik enorme vooruitgang geboekt. Ik rij rond op de motorscooter en zo kom ik ook op het werk. Nu ik het verkeer gewend ben, valt het ook wel mee. Ik huiver nog wel om de auto te gebruiken.

De CULTUUR ben ik nu ook wel gewend. Dat ging al met al veel sneller dan ik ooit had gedacht. In dit voorjaar zat ik me nog op te winden over allerlei cultuurverschillen die ik niet begreep, en was het soms nog te veel voor mij. Nu, sinds ik hier weer ben, is alles eigenlijk bijna als vanzelf gegaan. Ik vind alles wel best nu en kan me ontspannen. Soms is het irritant dat afspraken niet zo stipt worden nagekomen, of dat er lekkage is in huis, of dat er niet genoeg informatie gegeven wordt over belangrijke dingen. Maar al met al kan ik me goed vinden hier.

O en ik hebben zo onze TOEKOMSTPLANNEN, maar we kunnen ons daar simpelweg nog helemaal niet op focussen, omdat onze financiele situatie de eerste aandacht verdient. Zo hopen we later te verhuizen naar een groter huis en denken we na over het onderwijs van Y. Ik leg het allemaal maar in Gods hand.

Okey, dat was het,
gr!
A

Kinderlijk eenvoudig

Prijs de Heer, ik heb WERK. Ik geef Engels aan 5 en 6 jarigen. Hoewel ik nog flink wat ervaring moet opdoen (ik heb niet eerder met deze doelgroep gewerkt), geniet ik volop.

De kinderen komen naar me toe om te knuffelen, anderen willen met me spelen en er is eentje die me wil slaan. Ook schattig... In het begin was ik nog nerveus, maar kinderen zijn eigenlijk heel erg makkelijk. Ze nemen je gelijk in vertrouwen en storen zich er niet aan als je een keer een fout maakt. Bovendien zijn ze speels en bijna altijd blij, het is moeilijk om sjacherijnig te blijven wanneer je in de klas komt. :-D De leermethode is van te voren helemaal opgezet en erg leuk. We laten ze liedjes zingen en dan springen en dansen ze mee. Zijn ze dus nooit stout? Ja, soms, dan moeten ze sorry zeggen. En ze zijn vaak ERRUG druk.

Voor degenen die ervaring met kinderen hebben schrijf ik waarschijnlijk niets nieuws. Het grote verschil is natuurlijk dat je alleen in het Engels met ze communiceert (met een klein beetje Indonesisch). Cultureel is er denk ik ook weinig verschil. Een ding dat wel heel erg apart is, is hoe de onderwijs-assistenten met het werk van de leerlingen omgaan. Als de kinderen hun werk niet kunnen of willen doen, dan doen de klassen-assistenten (die Indonesisch zijn) het voor ze! Dit doen ze, om de kinderen een negatief gevoel over zichzelf te besparen. Typisch Indonesisch om fouten te bedekken. Dat is nou eenmaal deel van hun vriendelijkheid.

Mijn collega's zijn ook tof. Mijn baas is overtuigd christen, een mede Engels lerares ook. De onderwijs-assistenten zijn erg vriendelijk. Een is moslim, de anderen weet ik niet.

De Heer wist precies wat ik nodig had. Door de kinderen leert Hij me om minder kritisch naar anderen mensen te kijken, om wat minder serieus te zijn en meer bij het moment te leven.

Gbu!
A

De vriendenbrief van 25 okt.

Beste vrienden, broers en zussen,

ik wil getuigen van de wonderlijke manier waarop God mij heeft voorzien van werk.

Het vinden van een baan is voor mij een van de belangrijkste stappen geweest in de opbouw van mijn leven in Indonesië. In eerste instantie leek het buitengewoon moeilijk, omdat er op Bali erg weinig werk te vinden is in de sociale sector. Ten tweede was ik erg onzeker wat betreft mijn diploma's (‘theologie’ wordt bijna nooit gevraagd en mijn SAW4 geeft me kans op het soort werk dat je weinig in Indonesië vindt). Ten derde: O en ik waren in de veronderstelling dat mijn toekomstige werkgever voor mij een werk-verblijfsvergunning moest regelen wat de werkgever 2000 Euro zou kosten. Het is natuurlijk erg onaantrekkelijk voor een werkgever om iemand aan te nemen die slecht gediplomeerd is, weinig ervaring heeft, en iemand waar enorme kosten aan kleven.

Al met al was het vinden van werk wonderlijk eenvoudig! De eerste keer dat ik de internationale (engelse) dienst van de ROCK-church (pinksterkerk) bezocht, ontmoette ik T (ik gebruik geen volle namen op de blog). Het gesprek ging al gauw over op werk, en hij bood me een baan aan als leraar engels. Zijn school zocht specifiek buitenlanders die goed engels konden en getrouwd waren met een Indonesische. Een speciale werkvergunning ten koste van 2000 Euro was niet nodig en het was niet erg dat ik niet gediplomeerd was als leraar. Mijn engels was goed genoeg en alles wat ik nodig had.

Vanaf komende maandag werk ik als part-time leraar engels voor kinderen van 5 tot 6 jaar oud. Ik heb mogelijkheden om later full-time te gaan. De regelingen van het contract zijn ideaal, vooral voor Indonesische maatstaven.

• Willen jullie wel voor onze financiele situatie blijven bidden? Mijn werk helpt wel, maar omdat het voorlopig nog part-time is, is het nog steeds niet genoeg.

Ik prijs God omdat Hij Zijn beloften aan ons heeft vervult. Hij heeft een jaar geleden tot mij gesproken door Deut. 8:18 en Hij heeft Zijn woord gehouden.

Deut. 8:18 "Maar u moet de HEERE, uw God, in gedachten houden, dat Hij het is Die u kracht geeft om vermogen te verwerven, opdat Hij Zijn verbond zou bevestigen, dat Hij onder ede met uw vaderen gesloten heeft, zoals het op deze dag nog is."

Gods zegen!
A&O

Kerk & vervolging (2)

Er is mij wel eens gevraagd hoe het zit met de vervolging van christenen in Indonesië. En of ik hier naar de kerk kan en wat je je daarbij moet voorstellen.

Nu iets over de vervolging van christenen...

De situatie van de kerk in Indonesië varieert enorm. Op het eiland Bali weet men over het algemeen heel goed om te gaan met alle culturele en religieuze diversiteit. De Balinezen zijn het enige volk onder de Indonesiërs die het hindoeïsme aanhangen (de rest van Indonesie is moslim). Zij zijn erg tolerant naar buiten toe, maar erg traditie-getrouw naar binnen toe.

Naar buiten toe - dat wil zeggen, Indonesische immigranten van andere eilanden en buitenlanders - nemen de inwoners van Bali een zachte en tolerante houding aan. Het maakt hen niets uit of buitenlanders uit bijvoorbeeld Nederland of Australië christenen zijn of helemaal nergens in geloven. Naar binnen toe - dat wil zeggen, eigen familie, de Balinezen zelf - zijn ze erg strikt. Het is onder hindoes hier erg verkeerd als men zich bekeerd tot Jezus. Het geloof in Jezus kan leiden tot uitstoting uit de familie. Ik ken zelf een vrouw die christen is, terwijl haar moeder hindoe is, en zij hebben een goede relatie met elkaar.

Zoals gezegd, verschilt de situatie van de kerk in Indonesië per regio. Op de Molukken zijn er complete dorpen christelijk. Toch is daar ook (Ambon) vervolging, en tijdens de onlusten tussen moslims en christenen in 1999-2001 schijnt een deel van het leger daar bewust aan de kant van de moslims te hebben gestreden. In gebieden in Sumatra wordt de kerk vervolgd en belet om nieuwe kerkgebouwen te bouwen. In weer andere gebieden is het evangelie nog niet doorgedrongen. In Jakarta is er wel een levende gemeente, maar tegelijkerti officieel jd ook onrust vanuit de islamitische extremistische hoek.

Zo kampt Indonesië dus met veel uitdagingen, waarvan de religieuze diversiteit een van de vooraanstaande is. Toch heb ik over het algemeen een positieve indruk van hoe de Indonesiërs hier mee omgaan. De uiting van godsdienst is expliciet in de grondwet vastgelegd en wordt in de hoogste politieke kringen ook erg benadrukt. Dit, met positief gevolg voor alle godsdiensten, dus ook het christendom. Ook de alledaagse cultuur van deze samenleving is er een van tolerantie en flexibiliteit.

In bepaalde opzichten is deze samenleving zachter dan die van Nederland. Onlangs hoorde ik van een wetsvoorstel van de coalitie VVD-PVDA dat nieuwe ambtenaren niet mogen weigeren om homo's te trouwen. In mijn ogen is dat niets anders dan de schending van de uiting van godsdienst. Zolang er een liberale regering in Indonesië is, zul je zo'n schending van de grondwet hier niet tegenkomen. Wel blijft er constante spanning of er ooit een meer conservatieve Islamitische regering aan de macht zal komen. In dat geval betekent het niet veel goeds voor de kerk.

Al met al: voor mezelf zie ik totaal geen reden voor angst voor vervolging.

Kerk & vervolging (1)

Er is mij wel eens gevraagd hoe het zit met de vervolging van christenen in Indonesië. En of ik hier naar de kerk kan en wat je je daarbij moet voorstellen.

Eerst iets over de kerk...

Indonesië kent een levende kerk. Er zijn megakerken in Jakarta, en ook hier op Bali. Ook zijn er nationale tvuitzendingen van kerkdiensten. Voor zover ik weet zijn het vooral de pinkster-mega-kerken die de media gebruiken. Net zoals in het Westen heb je hier radicale en 'lauwe' gelovigen.

Zelf gaan wij naar de ROCK-church, wat staat voor 'Represenatives Of Christs Kingdom'. Die megakerk heeft een stuk of zeven locaties met een bezoekersaantal die per locatie varieert van 200 tot 1500. Op bijna alle locaties zijn er meer dan twee diensten per zondag.

Ik heb de indruk dat vooral de leiders toegewijd en volwassen zijn in het geloof. Daarnaast heb je nog heel wat vurige strijders en volgelingen van Jezus die geen 'officiële bediening' hebben, maar die wel op hun eigen manier bijzonder door God gebruikt worden. En dan heb je, zoals overal, ook heel veel mensen die alleen geloven vanwege de traditie.

De situatie van de gemeente van Christus in Indonesië varieert erg, alleen al omdat het land zo groot is en elk eiland zijn eigen uitdagingen kent. Op Bali en in Jakarta zijn de kerken groot en rijk (christenen zijn hier veel meer gewoon om vrijwillig hun tienden te betalen). Maar in andere gebieden is de kerk nauwelijks aanwezig of is er vervolging of ook armoede.

Later meer over hoe het precies zit met de vervolging van christenen.

Stille Javaan

O.a. m'n ouders hebben wel eens opgemerkt dat er een 'stille Javaan' in mij schuilt. Javanen (Indonesiërs van het eiland Java) staan bekend om hun kalmte, rustige tempo, dat ze het leven accepteren zoals het op hen afkomt en een milde gemoedstoestand. Eerlijk gezegd heb ik dit in Nederland zelden in mezelf gezien. Maar nu ik hier in het warme Indonesië ben, gaat bijna alles als vanzelfsprekend langzamer. Het is alsof de hitte en de mensen een rem op mij hebben gezet.

Het is sowieso niet te doen om in het Nederlandse tempo hier te functioneren. Het is logisch dat we in Nederland wat sneller en efficiënter zijn, omdat we ons vanwege de koelte daar druk kunnen maken (bijvoorbeeld in rap tempo fietsen?). Hier in Indonesië is het logisch dat we alles wat meer ontspannen doen. En zo niet, dan zweet je je kapot!

Op de een of andere manier is deze overgang voor mij nu veel makkelijker gegaan dan voorheen. Als mijn gezin een uur te laat is om naar de kerk te gaan, dan blijf ik rustig bezig met andere dingen zonder dat ik me als echte Nederlander er verschrikkelijk aan erger. Administratie die super onhandig geregeld is, is ook al 'gewoon' voor mij. Zo heb ik voor mijn verblijfsvergunning aan extra pasfoto moeten inleveren, terwijl van tevoren is gezegd dat alles al gereed was. Dat lijkt klein, maar het kost een paar uur reistijd + geld.

Wat dus ook een deel is van de Javaanse mentaliteit, is de acceptatie van het leven zoals het zich voltrekt. Ik denk dat wij in Nederland veel meer ons leven willen 'maken'. In Indonesië is het leven al zoals het is. Hier moeten we leren om 'met het leven om te gaan'. Zo bijvoorbeeld ook de rol van man en vrouw. In het begin probeerde ik zoveel mogelijk te bespreken en communiceren met mijn vrouw over hoe we ons huwelijk wilden invullen. Ondertussen heb ik geleerd dat het veel makkelijker is om mijn rol als man (zoals de Indonesische cultuur daar over denkt) te ontdekken en accepteren (vanuit praktische overwegingen heb ik bewust gekozen om mijn vrouw hierin tegemoet te komen, het is geen onvrijwillig offer). Ik maak de belangrijke beslissingen, ik dien en (zal moeten) zorg(en) voor inkomen en daarmee hebben we vrede. Ik merk dat deze eenvoud ook heel erg vredestichtend is voor ons huwelijk. De Nederlander denkt misschien dat, omdat je minder met elkaar bespreekt, je elkaar minder kent. Maar dat is niet waar. We leren elkaar op andere manieren kennen, maar dat is te veel om bij deze ook nog te omschrijven. (Wellicht wordt dat een ander artikel.)

In Nederland zijn we veel sneller en efficiënter en als je dat gewend bent is dat veel relaxter. Hier gaat alles super traag en onhandig. Maar nu ik eenmaal de 'stille Javaan' in mezelf gevonden heb is het een heerlijk ontspannen en eenvoudig leven.

De vriendenbrief van 28 sept.

Beste vrienden, broers en zussen,

het is misschien wat kort geleden dat ik een vriendenbrief deed uitgaan, maar ik gebruik deze alleen om bijzonder nieuws te delen. Ook in dit geval heb ik bijzonder nieuws, namelijk de geboorte van mijn dochter. (Op deze blog zal ik haar alleen noemen als  'Y')

Ze is geboren op 19 september, de dag waarop ik in Indonesië ben aangekomen. Ik dank God voor Zijn wonderbaarlijke timing. Ze is 50 cm lang en 2,9 kg zwaar. Ze is net iets te vroeg geboren en een keizersnede was nodig, maar moeder en dochter maken het nu allebei goed. We zijn alle drie alweer thuis en verkeren in goede gezondheid. Nu zijn het lange dagen en korte nachten, maar we genieten volop.

Voor foto's en meer verwijs ik jullie naar mijn Facebookpagina. Ondertussen heb ik ook een nieuw telefoonnummer, die ik je al gegeven heb als je mij persoonlijk kent.

Willen jullie voor ons blijven bidden? Neem alsjeblieft dan de volgende punten mee:

• Zegen op dingen die ik hier nog moet regelen, zoals (het afronden van) mijn verblijfsvergunning, een verzekering en een huisarts.
• Dat ik (Arnoud) zo snel mogelijk werk zal vinden op Bali.
• Zegen op onze financiën, vooral over de komende maanden.

Gods zegen!

Gezegende periode van aanpassing

De aanpassing aan dit nieuwe leven gaat goed. Ik heb mijn jetlag nauwelijks opgemerkt (wat vanwege de geboorte van mijn kind ook logisch was, omdat ik daarom sowieso lange dagen maakte). De overgang naar het nieuwe, Indonesische, ritme bevalt me ook goed. Alles gaat hier wat rustiger en kost meer tijd.

Ik voel me nu eindelijk thuis. Het blijft nog wel een beetje vreemd dat al mijn familie en vrienden niet dicht bij mijn 'thuis' zijn. Jullie horen allemaal bij mijn thuis.

Tussen O en mij gaat het ook goed. Tussen mij en de Heer ook. Ik kan mijn gezin elke dag zegenen met woorden en daden. :-)

Ik ben nog steeds op zoek naar werk en bezig om te netwerken. Dat gaat minder snel dan ik wil, maar we gaan gewoon door. Zolang ik nog geen werk heb, kan ik meer helpen in huis. Strijken, schoonmaken, melk klaarmaken, ons kindje verschonen; het is allemaal al standaard geworden.

De Heer heeft me een speciale roeping gegeven (zoals Hij dat aan iedereen wil geven) en ik geloof dat deze periode van eenvoud helemaal in Zijn plan past. Ik zie dat Hij veel in mijn karakter investeerd. Dat is soms niet leuk, maar ik pluk nu al vruchten van vrede, zachtmoedigheid en standvastigheid.

Een nieuw begin, een nieuw leven

Eindelijk kan ik op internet. Tijd voor een flinke update, want er is heel veel gebeurt.

19sept, 6:00u Lokale Tijd (LT) - Ik ben met het vliegtuig op mijn tussenstop in Kuala Lumpur aangekomen. Via een wifi-hotspot komen de berichten van mijn vrouw binnen: ze heeft wat water verloren, ze ligt in het ziekenhuis en het kan zijn dat ze vandaag bevalt.

19sept, 13:00u LT - Vanuit het vliegveld op Bali word ik rechtstreeks naar het ziekenhuis gereden.

19sept, 14:30u LT - In het ziekenhuis ontmoet ik O weer, eindelijk, na 5 en een halve maand. Ook hoor ik dat ons dochtertje vandaag gehaald gaat worden. Als het niet natuurlijk gaat, dan met een keizersnee.

19sept. 18:00u LT - Keizersnee. Na een half uurtje kan ik de kleine zien. Ze ligt in een coeveuze, want ze is net even te vroeg en moet aansterken. Een paar uur later wordt O naar haar kamer gereden.

21sept. 10:00u LT - Het gaat goed, ze mag uit de coeveuze. Met mijn vrouw gaat het ook beter. We hebben ondertussen al veel bezoek gehad.

22sept. 20:00u LT - We mogen en gaan naar huis!

Nu moeten we erg wennen aan het nieuwe leven. Afgelopen dagen waren emotioneel, druk, ontzettend gezegend en heerlijk uitputtend. Alles voelde bijna surrealistisch, maar tegelijkertijd heel vertrouwd. Ik weet zeker dat dit alles me nog dichter bij God brengt :-).

Dit was het voor nu! Gbu

Loslaten & nieuw leven

Afgelopen week ben ik erg druk geweest met het regelen van belangrijke administratie, waaronder het ophalen van mijn visum. Druk, druk, druk. Tegelijkertijd moet ik deze grote verandering in mijn leven ook nog even voor mezelf bolwerken. Dat vraagt veel energie, maar tegelijkertijd ben ik blij dat ik door alle drukte ook veel afleiding heb gehad.

Eergisteren heb ik afscheid genomen van veel vrienden, die mij kwamen bezoeken op mijn verjaardags/afscheidsfeestje. Erg gezellig!

Afscheid nemen is niet zo moeilijk, heb ik ontdekt. Het daarna moeten loslaten, is dat wel. In een keer ontdek je dat je een weg gaat, waarop anderen niet mee kunnen lopen. Dat geeft een leeg gevoel. Dan sta je, of wandel je, plotseling alleen. Gelukkig is Jezus altijd dichtbij.

Tegelijkertijd weet ik dat er heel veel mensen zijn die met mij mee leven en mee bidden. Dat zijn vaak mensen die ook van mij afscheid moeten nemen, die daar ook zo hun eigen moeite mee hebben. Ik zie dat ik inderdaad niet de enige ben die door deze verandering geraakt wordt. Mijn familie, mijn beste vrienden waarmee ik zoveel heb gedeeld en gebeden, het raakt ons allemaal.

Op de lange termijn weten we dat Gods plannen hoger en heerlijker zijn dan ons eigen korte-termijndenken. Toch ben ik maar een klein mens en gelukkig laat God me elke keer 1 stap vooruit zien. Dat heeft hij helemaal aangepast aan mijn tempo. :-)

De volgende stap brengt me bij mijn vrouw en toekomstige kind. In heel veel opzichten breekt dan nieuw leven aan. Erg spannend, maar het werd ook wel eens tijd!

Daar gaan we dan, definitief...
Tot snel ziens allemaal.

De nieuws/vriendenbrief

Delfzijl, 30-09-12

Zoals de meesten van jullie weten, emigreer ik naar Indonesië. Daar wachten mijn vrouw en mijn toekomstige dochtertje op mij. Mijn reisdatum – en dus ook verhuisdatum – is 18 september. Op 19 september kom ik aan op Bali, vanaf dan mijn nieuwe thuis.

De afgelopen maanden heb ik gebruikt om hier in Nederland administratief een heleboel dingen te regelen. Alles is zo goed als afgewerkt. Ik hoef alleen nog de laatste hand te leggen aan het regelen van mijn Indonesische verblijfsvergunning.

In elke fase van Gods plan met ons, zien we Zijn machtige hand. Hij leidt ons en voorziet telkens als we het nodig hebben. Vaak kijken wij naar de toekomst en zien een heleboel moeilijkheden. Maar God geeft altijd ruimte om de eerstvolgende stap te zetten. Toch zijn er dus altijd nog uitdagingen en gebedspunten. We hopen dat jullie dit samen met ons willen blijven dragen.

Willen jullie voor ons blijven bidden? Neem alsjeblieft dan de volgende punten mee:

· Zegen op alle administratie, organisatie en op de reis.
· Dat de geboorte van ons dochtertje voorspoedig mag verlopen.
· Dat ik (Arnoud) zo snel mogelijk werk zal vinden op Bali.
· Zegen op onze financiën, vooral over de komende maanden.

Gods zegen!
A&O

Omgaan met culturele verschillen: 4. OMGAAN MET ONBEWUSTE CULTURELE VERSCHILLEN

OMGAAN MET ONBEWUSTE CULTURELE VERSCHILLEN

Hoe pak je de cultuurverschillen aan? Hoe ga je daar mee om?

Vanuit mijn Nederlandse mindset bedenk ik zoal de volgende oplossingen: ‘we moeten het gewoon uitpraten. Er moet begrip komen, we moeten elkaar beter gaan begrijpen. We moeten communiceren zodat we te weten komen waar de cultuurverschillen precies in liggen.’

Wat nu, als die ander totaal niet bereid lijkt om de cultuurverschillen op die manier te lijf te gaan? Wat nou als die ander mij helemaal niet wil helpen op die manier? Wat nou als die ander totaal geen moeite doet om dingen van zijn of haar eigen cultuur uit te leggen? Als je totaal niet wordt geholpen met informatie?

Is die persoon dan inderdaad slecht bezig? Is hij lui, wil hij me helemaal niet helpen? Heeft hij geen begrip voor mijn situatie? Hij lijkt er totaal geen energie in te willen stoppen, wat moet ik daar nou mee?

Het probleem was niet dat ik niet zag dat er cultuurverschillen zijn. >> Een klein deel van het probleem was dat ik me niet realiseerde hoe onbewust die cultureel bepaalde processen zijn. >> Maar het grootste deel van het probleem zat hem daarin, dat ik me niet realiseerde dat mensen op een cultureel bepaalde manier, cultureel bepaalde verschillen zullen aanpakken!

We weten hoe Nederlanders culturele verschillen zullen aanpakken; het gaat ons Nederlanders vooral om het proberen te begrijpen van die andere cultuur door het verzamelen van informatie. We willen graag uitleg zodat we die ander beter kunnen begrijpen.

Nu gaan we kijken naar het Indonesische uitgangspunt. In de kern gaat het de Indonesiër om vriendelijkheid, harmonie en mild zijn naar elkaar toe. In de praktijk betekent dat, dat een Indonesiër geen nadruk zal willen leggen op cultuurverschillen. Natuurlijk weet elke Indonesiër ook dat er cultuurverschillen zijn, maar die hoeven niet blootgelegd te worden. In plaats van onderzoek te doen naar de verschillen, zegt de Indonesiër bij zichzelf: ‘er zijn culturele verschillen, maar die zijn makkelijk te overbruggen door vriendelijkheid en de juiste omgangsvormen.’ Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? Je moet gewoon vriendelijk zijn voor elkaar.

Als echte Nederlander heb ik wel eens bij mezelf gedacht: ‘maar is dit niet super oppervlakkig? Je doet gewoon alsof alles goed is, je moet gewoon alles maar onderdrukken en een masker opzetten en dan geloof je met z'n allen dat het ook inderdaad goed ís!’

Hier wil ik twee dingen tegenover zetten:

1.       De deugden en waarden waar we het nu over hebben zijn zo vanzelfsprekend voor iemand die in Indonesië is opgegroeid, dat ze voor die persoon absoluut niet geforceerd zijn. Voor de Nederlander zou zulk gedrag inderdaad uitmonden in het onderdrukken van gevoelens en een masker opzetten, enzovoorts. Het wordt voor ons geforceerd omdat we het niet gewend zijn. Maar probeer je eens in te denken hoe deze waarden eruit zouden zien als ze niet geforceerd waren. Dan zou je inderdaad spreken van oprechte vriendelijkheid, oprechte mildheid, enzovoorts. Voor mensen die opgegroeid zijn in zo'n waardensysteem, komen deze dingen als vanzelf. Die mensen zijn er niet zoveel energie aan kwijt als wij Nederlanders. Die mensen zijn er juist bakken energie aan kwijt als ze de hele tijd ‘open’ en ‘transparant’ moeten zijn.

2.       Wat ook snel fout gaat in onze gedachten is, dat we er meteen een waardeoordeel bij hebben. We denken: ‘zo leef je in een leugen. Dan kun je jezelf toch niet meer zijn? Hoe kun je elkaar dan leren kennen?’ Daarmee hebben we zeker niet ongelijk! Maar we hebben gelijk binnen onze eigen cultureel bepaalde waardensysteem. Hebben we ooit gedacht aan het volgende?: ‘Heb elkaar onvoorwaardelijk lief. Heb je echt ‘meer waarheid’ nodig om je naaste te kunnen liefhebben? Waarom elkaar belasten als je ervoor kan kiezen om mild met die ander om te gaan?’

Met deze artikelen heb ik geprobeerd om een indruk te geven van hoe ingewikkeld het omgaan met cultuurverschillen kan zijn. Er zijn ontzettend veel momenten geweest waarop ik me eenzaam en onbegrepen voelde. Ik hoop dat dit een beetje doorzicht geeft in hoe dat zo komt.

Mij staat nog een grote uitdaging te wachten. Omdat ik in Indonesië ga wonen, voel ik me verantwoordelijk om me meer aan die cultuur aan te passen dan andersom. En heel praktisch gedacht; Indonesië gaat zich echt niet aanpassen aan mij.

Gebedspuntje? ;-)

God bless!

AH

Omgaan met culturele verschillen: 3. ONBEWUST CULTUREEL BEPAALD

ONBEWUST CULTUREEL BEPAALD

Het is erg belangrijk om er altijd van uit te gaan dat het hier om onbewuste processen gaat. Culturele verschillen bestaan zelden vanwege onwil, zo goed als altijd vanwege cultureel bepaalde socialisatie.

In simpele woorden wil dat zeggen:

mensen hebben altijd goede bedoelingen. Maar wat nou het ‘goede’ is, is dus cultureel bepaald!

Dat zorgt er voor dat, als mensen met verschillende culturele achtergronden elkaar ontmoeten, dat ze al gauw tegenstrijdige gevoelens kunnen krijgen over het gedrag van die ander. De ene heeft zelf geleerd dat een bepaalde manier van denken en spreken en reageren ‘goed’ is. Maar die ander heeft hele andere dingen geleerd over wat ‘goed’ is. Vandaar dat waardeoordelen als goed en slecht, deugdelijk en ondeugdelijk, ons denken binnenkruipen als wij mensen ontmoeten die zich ‘duidelijk’ ‘niet goed’ gedragen.

Is goed en slecht dan volledig relatief? In de woorden van Paulus: “Volstrekt niet!” Het heeft geen uitleg nodig dat er veel normen en waarden universeel zijn. Maar laten wij het nu eens houden bij een alledaagse situatie. We blijven kijken naar het voorbeeld over de klant die zijn korting mist.

De Nederlandse klant denkt onbewust: ‘het is vanzelfsprekend en goed dat men een misverstand onder ogen durft te zien. Het is vanzelfsprekend en goed dat ik mijn verhaal kan halen. Het gaat om eerlijk zijn. En zo zal die medewerker de situatie ook vast wel onbewust zien!’

De Indonesische medewerker denkt onbewust: ‘het is vanzelfsprekend en goed dat ik de klant niet teveel meetrek in dit misverstand, want het gaat om harmonie. Het is vanzelfsprekend en goed dat deze klant mijn fout niet zal blootleggen, want hij zelf zal begrijpen dat we mild met elkaar om moeten gaan. En zo zal die klant de situatie ook vast wel onbewust zien!’

Je ziet dat er één opvatting is die de situatie nog ingewikkelder maakt: ‘en zo zal die ander de situatie ook vast wel onbewust zien!’ Daar gaan we maar van uit…

Als wij culturele verschillen willen overbruggen, dan doen we dat altijd op onze eigen manier, altijd op een manier die cultureel bepaald is.

Wij kunnen met alle goede initiatieven van de wereld cultuurverschillen bestrijden. De motieven zullen vast altijd wel goed zijn. Maar de benadering van het probleem is altijd cultureel bepaald. 

Omgaan met culturele verschillen: 2. UITLEG

UITLEG

Wie doet er moeilijk? Mag jij als klant verwachten dat je serieus wordt genomen? Mag de Indonesische medewerker verwachten dat jij er geen probleem van maakt? Hoort het erkennen van dit misverstand normaal te zijn? Of is dit abnormaal en zou je eigenlijk niet teveel gefrustreerd erover moeten raken?

Hoe je deze vragen ook beantwoord, je beantwoordt ze altijd vanuit een bepaald cultureel perspectief.

De Nederlandse klant raakt gefrustreerd, niet zozeer omdat die korting mist. Daar komen we nog wel overheen, vergissing is menselijk. Maar de frustratie wordt groter als je niet serieus genomen wordt en als mensen doen alsof er geen misverstand is geweest. Het gaat dus om de erkenning van het misverstand. Dit is typisch Nederlands.

Elke Nederlander vindt het logisch dat men in zo een situatie het misverstand ‘heel gewoon’ onder ogen ziet, nuchter erkend. Dan hoeft het ook niet opgeblazen te worden tot iets groots. Dat Nederlanders dit ‘heel gewoon’ vinden is cultureel bepaald. Dat Nederlanders het überhaupt als een misverstand zien, is ook cultureel bepaald. We vinden het wel jammer dat we die korting missen, maar als we verhaal kunnen halen wordt daarmee al heel veel goedgemaakt en kunnen we ons er beter bij neerleggen. Als dat "verhaal" dat we willen halen totaal vermeden wordt, dan heeft dit juist een averechts effect; het probleem van die korting wordt eigenlijk veel groter dan het zou moeten zijn.

In de kern gaat het de Nederlander om informatie, misverstanden en eerlijkheid.

Nu gaan we kijken naar het Indonesische uitgangspunt.

In de kern gaat het de Indonesiër om vriendelijkheid, harmonie en mild zijn naar elkaar toe.

In het voorbeeld komen we al culturele verschillen tegen in de manier waarop de kassamedewerker zijn collega erbij haalt. Hij stuurt er iemand anders op uit en dit duurt 10 minuten. Maar dit zijn culturele verschillen waar het mij nu even niet om gaat. Ik heb ze slechts in dit voorbeeld betrokken om te laten zien dat er ook altijd andere culturele verschillen tot frustratie kunnen leiden. In werkelijkheid spelen er altijd heel veel andere aspecten mee, die zulke situaties nog veel ingewikkelder maken. Maar nu focussen we even op het volgende:

De Indonesische kassamedewerker reageert dus met "er is geen korting op deze laptop". Hij houdt het alleen bij deze mededeling, omdat hij het misverstand niet ziet. Als we dit zouden zeggen over een Nederlandse medewerker, zou dit een waardeoordeel zijn; we zouden hem als ‘laks’ beschrijven. Maar als ik dit zeg over de Indonesische medewerker, dan is dit niet bedoeld als een waardeoordeel. In feite is die Indonesische medewerker helemaal niet laks! Gezien binnen zijn eigen culturele context reageert hij volledig normaal.

De Indonesische medewerker blijft vriendelijk, want hij behoudt een glimlach en is kalm. Dat er geen korting is op de laptop, ziet hij als genoeg informatie. Klanten hoeven niet te weten van misverstanden onder collega's, omdat het de harmonie zou kunnen beschadigen. Hij verwacht van de Nederlandse klant dat die mild voor hem zal zijn, omdat vriendelijkheid en het behouden van harmonie vanzelfsprekend zijn. En wat betreft het misverstand? Omdat de Indonesische mindset werkelijk geen prioriteit geeft aan informatie en informatieverschaffing, voelt de Indonesische mens dan ook werkelijk geen belang bij het ophelderen van zulke situaties. Misschien voelt hij aan dat het even ongemakkelijk is dat de klant verder moet zoeken, maar een misverstand is niks om bij stil te staan, om überhaupt aandacht aan te schenken.

Omgaan met culturele verschillen: 1. VOORBEELD

In de afgelopen maanden die ik hier in Nederland heb doorgebracht, heb ik regelmatig met vrienden en kennissen gesproken over culturele verschillen en hoe O en ik die proberen te overbruggen. Dit was voor mij altijd erg moeilijk uit te leggen, en dat is nog steeds zo. Toch wil ik bij deze een poging doen om uit te leggen waarom dit zo moeilijk is. En ik zal proberen te laten zien dat de manier waarop we cultuurverschillen benaderen, óók cultureel bepaald is.

Cultuur is niet alleen kunst, religie en mode. Cultureel-bepaald zijn denkwijzen, levensbeschouwingen en levenstijlen. Maar cultuur gaat nog dieper dan de oppervlakkige definities die wij hebben van deze aspecten van het leven. Cultureel-bepaald is ons denken en doen, voelen en handelen, ons dromen of juist niet dromen. Het gaat dus niet alleen over bijvoorbeeld onze visie op de wereld, maar over – misschien wel meer nog – de manier waarop onze visie op de wereld gevormd wordt.

1. VOORBEELD

Ik begrijp dat dit alles nog steeds erg vaag kan overkomen. Daaruit blijkt nogmaals hoe moeilijk het is om dit onder woorden te brengen. Ik hoop dat een concreet voorbeeld de diepte van culturele verschillen beter kan laten zien:

Nederland. Je loopt een multimediazaak binnen met het doel om een laptop aan te schaffen. Je laat je eerst informeren over drie modellen die je hebt zien staan. Dat duurt ongeveer 20 minuten. De medewerker in de winkel zegt dat je op model B 50% korting krijgt. Op basis daarvan besluit je om model B te kopen. Terwijl je aan het afrekenen bent, word je geholpen door een andere medewerker. Je ontdekt je dat de korting niet wordt meegerekend. Je spreekt de medewerker erop aan en zegt dat zijn collega die korting had toegezegd. De medewerker aan de kassa haalt zijn collega erbij en spreekt daarover. Er blijkt een vergissing te zijn: die korting geldt niet voor model B. De medewerker die je het eerst heeft geholpen biedt zijn excuses aan. Je laat je frustratie merken, omdat je het gevoel hebt dat je tijd is verspild. De medewerkers kunnen daar wel in meegaan, laten merken dat ze je begrijpen, maar kunnen er verder ook niets aan doen. Met een licht gevoel van onbehagen verlaat je de winkel en besluit je het ergens anders te proberen.

Aan de andere kant van de wereld zou dit voorval als volgt kunnen zijn gegaan:

Indonesië. Je loopt een multimediazaak binnen met het doel om een laptop aan te schaffen. Je laat je eerst informeren over drie modellen die je hebt zien staan. Dat duurt ongeveer 20 minuten. De medewerker in de winkel zegt dat je op model B 50% korting krijgt. Op basis daarvan besluit je om model B te kopen. Terwijl je aan het afrekenen bent, word je geholpen door een andere medewerker. Je ontdekt dat de korting niet wordt meegerekend.

Je spreekt de medewerker erop aan en zegt dat zijn collega die korting had toegezegd. De medewerker aan de kassa stuurt een hulpje erop uit om zijn collega te halen. Na 10 minuten komt eindelijk de medewerker tevoorschijn die jou zonet heeft geholpen. Ze schenken geen aandacht aan jou, maar overleggen heel kort onderling. Vervolgens loopt de ene medewerker weer weg om in het niets te verdwijnen. Je had eigenlijk bevestiging van die medewerker willen krijgen en willen vragen: "dat klopt toch?" Maar goed, voordat je dat kan vragen is hij dus alweer weg.

De kassamedewerker zegt met een schaapachtige glimlach: "er is geen korting op deze laptop". Je bent verbouwereerd, want dat wist je al lang. Hebben die medewerkers niet door dat er sprake van een misverstand is?! Je laat je frustratie merken, en verwacht eigenlijk dat die man minimaal zijn excuses zal aanbieden. Het blijft even stil, en met een flauwe grijns op zijn gezicht besluit de medewerker: "sorry, maar we hebben ook nog andere modellen staan". Je frustratie wordt alleen maar groter, omdat ze het probleem niet zien en omdat de kassamedewerker niet weet dat je je al 20 minuten lang hebt laten informeren en daarna ook nog eens 10 minuten moest wachten aan de kassa voordat die medewerker verscheen om even te praten en gelijk weer te gaan. Je weet niet precies hoe je de winkel moet verlaten, maar als je eenmaal buiten staat voel je je nog steeds gefrustreerd. Ze denkt bij jezelf: "'doe ik nou zo moeilijk om iets kleins, of hadden ze me wel wat serieuzer mogen nemen?"

Demonverbranding: pret voor jong en oud!

Op 23 maart vieren de Balinezen Nyepi, hun eigen nieuw jaar (tenminste, in 2012). Klik hier voor meer informatie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Nyepi. Hun oudjaarsavond heet Ogoh-ogoh. Dat is de naam voor het jaarlijkse moment waarop alle demonen en dingen van het kwaad naar buiten komen… …om vervolgens verbrand te worden.

 

Ik ben zelf aanwezig geweest bij een optocht van demonen. Geen echte natuurlijk, maar grote poppen die de echte moeten voorstellen. Zie het als een soort carnaval. Aan het einde van de optocht worden die poppen verbrand op het strand (daar ben ik niet bij geweest). Ik heb de lieverds mogen bekijken op straat.

 

Onze slachtoffers zijn een veelkleurig bondgenootschap van lelijke vetzakken en zieke beesten. Dames met witte haren, scheve tanden en cilindervormige borsten; mannelijke gestaltes met vuurrode huid en uitpuilende ogen; helhonden met holle oogkassen; mosgroene monsters met een hoorn op hun voorhoofd; witharige aapjes en vergeet niet de Indonesische versie van Zeus met zijn drietand. Al die figuren worden met bamboestokken door een stuk of tien man gedragen.

 

Voor een klein demon-aapje leg je al gauw 600 euro neer. Voor zo'n 6000 euro kun je je leven opfleuren met een drie meter hoge rode reus. Misschien leuk voor in de tuin?

 

Dit is een feest voor het hele gezin. Menigten gaan ervoor de straat op. De vaders maken foto's, de moeders dragen de kinderen en de kinderen kijken hun ogen uit. Op het kruispunt waar ik stond lieten de dragers de demonen wat heen-en-weer dansen, er was vuurwerk en ook traditionele Balinese muziek. Pret voor jong en oud! Gezellig, zo'n optocht van duivels…

 

Ergens begrijp ik wel waarom ze het op deze manier vieren. Het idee dat een aantal mannen zo'n pop naar het strand kunnen brengen geeft het gevoel dat je die demonen in je macht kunt hebben. Je kunt ze letterlijk afvoeren, je kunt ze een dansje laten doen, je kunt ze in brand steken, je hebt ze in je macht. Toch vind ik mijn geloof in Jezus veel eenvoudiger: Hij heeft alles in één keer gedaan en ik hoef er niet meer elk jaar iets voor te doen. Klaar.

 

Morgen is het dus Nyepi, en dan moet ik me 'verstoppen' voor de demonen. Maar daar schrijf ik later nog wel iets over. Als ik tenminste niet gebeten wordt door een helhond…

Evaluatie & bedankt

Volgende week ben ik alweer in Nederland, dus leek het me een goed moment om even stil te staan bij de belangrijkste persoonlijke doelen van de afgelopen maanden. Dit is een evaluatie van de gebedpunten: http://inzijnvoetstappen.blogspot.com/p/bid-voor-me.html 

 

Ik wil ook alle mensen bedanken die mij post hebben toegestuurd. Ik heb kaartjes mogen ontvangen, en zelfs een stapel tekeningen van de kinderen van de kerk! Af en toe heb ik het gewoon even nodig om wat bericht uit Nederland te krijgen. En elke keer dat ik weer bericht oet Grun' kreeg, deed het mij weer goed.

 

Gbu & cu in NL!

Footprints

You left Your footprints in the clay,

as deep as waters go, Your steps.

I'll follow You into the depths,

where You will end – in death – my way.

 

You raise me up, I take my place,

on land that's strange and not my own.

Your hand does things, before unknown,

I've grown to see more of Your grace.

 

-AH-

De hel die verhuizing heet (LAATSTE, SPECTACULAIRSTE DEEL)

Omgaan met water, daar zijn wij in Nederland wel goed in. Dat is niet overal zo.

 

In de douche wilden wij een nieuwe kraan installeren. Maar door miscommunicatie liep alles verschrikkelijk verkeerd, voordat het weer beter werd. De tukang dacht dat hij van de huiseigenaar geen gaten mocht boren in de badkamer. Daarom sloot hij alle leidingen aan op één punt. Vijf aansluitingen op één gat in de muur. Probeer je er iets bij voor te stellen.

 

De eerste aansluiting werd geplaatst zodat het toilet kon doorspoelen. In het verlengde daarvan werd een aansluiting geplaatst voor een waterspuiter (dat gebruiken ze hier in Indonesië in het toilet, dat kennen we niet in Nederland). In het verlengde daarvan werd een aansluiting geplaatst dat moest leiden naar de "heater". (Het apparaat dat het water verhit.) Weer een aansluiting in het verlengde daarvan werd geplaatst om het warme water uit de heater naar de kraan te laten stromen. Uiteindelijk, in het verlengde daarvan, werd de kraan geplaatst voor de "mandibak", die we dus het meest zouden gaan gebruiken. Daaraan vast werd ook nog eens een slang bevestigd voor de douchekop!Het resultaat was complete stellage van stangen en slangen.

 

Nu even iets anders… Toen we op een dag bij het huis aankwamen zagen we opeens een leiding langs het huis lopen, in elkaar geknutseld van plastic en lijm. De tukang had zelf het initiatief genomen om, door de tuin heen, een leiding naar de wasmachine te laten lopen. Wij waren in de veronderstelling dat dat water via een andere onzichtbare route zou gaan. Nu liepen er plastic buizen onder onze grasmat door (daar groeide geen gras meer, omdat daar die leiding was ingegraven), langs onze deur en om de hoek van ons huis. Ik explodeerde bijna toen ik het zag en zei gelijk dat een leiding van plastic langs de voordeur schreeuwt om ongelukken. Je hoeft geen "deltawerken" gestudeerd te hebben om te weten dat er maar een voet boven op hoeft te staan om lekkage te veroorzaken.

 

Die avond was het zover! :-) Werkelijk niet te geloven! Een grote watermassa bedekte het aangezicht van ons tuintje en oprijlaan. Ik heb toen de hoofdkraan afgesloten, waardoor het water stopte en wij in het hele huis geen water meer konden gebruiken. De volgende dag kwam de tukang de boel repareren en sindsdien hebben we er geen last meer van gehad. Alleen, moet je nu niet op een bepaald stuk van ons tuintje gaan lopen. En, ligt er een vreemde strook cement over een deel van ons grasmatje. En, moet je vooral heel voorzichtig over de drempel van onze voordeur stappen. En, kun je maar beter geen kinderen meenemen naar ons huis.

 

Terug naar de installatie in onze badkamer.

De tukang dacht dus dat hij geen extra gaten mocht boren in de badkamer, zo had hij gehoord van de huiseigenaar. Achteraf bleek dat helemaal niet waar te zijn. Een andere man, die de heater kwam installeren, heeft uiteindelijk alles goed gemaakt.

 

Ik ben mezelf behoorlijk vaak tegengekomen in dit hele proces. Zo vaak, dat ik er zelf moe van werd! *Zucht* Maar achteraf vind ik het wel lachen. En het levert leuke blogjes op!

De hel die verhuizing heet (Deel III)

Uitpakken maar! Op z'n Indonesisch…

 

Vanwege praktische redenen hadden we een "tukang" ingehuurd, een soort "mannetje van alles" die, voor bijna niets, ons hielp met verhuizen. Maar misschien is "helpen" niet helemaal het juiste woord. Hij had in ieder geval goede bedoelingen…

 

Ik hield mijn hart vast toen ik zag hoe onze tukang de gloeilamp in ons plafond verving. Hij pakte een tafel (zo'n ronde tafel die steunt op één poot in het midden), zette een stoel daar bovenop en ging op de leuningen van de stoel staan! Omdat hij al bijna klaar was toen ik het zag gebeuren kon ik er niks meer van zeggen. Ik hoorde het hout kraken, maar uiteindelijk is de tafel nog net heel gebleven.

 

Even later ontdekte ik dat het toilet weer niet doorspoelde. "Weer", omdat de tukang die al twee keer had "gemaakt"! Meer frustratie… Ook bleek dat er spullen uit het oude huis waren meegenomen die helemaal niet meegenomen hadden moeten worden. Inclusief toilet-onderdelen… …die de tukang blijkbaar wilde gebruiken in ons nieuwe toilet (?!). Het duurde nog twee dagen voordat ons toilet eindelijk werkte zoals het hoort.

 

De tukang was in veel dingen niet zo handig. Toen hij het gasfornuis wilde meenemen, draaide hij die om, waardoor alle metalen elementen op de grond vielen. Er was een meubel die hij scheef ophing. Dezelfde fout maakte hij met een klerenhanger. Hij had drie grote en lelijke gaten in de muur nodig voordat een belangrijke foto opgehangen kon worden. Onze spullen werden simpelweg op een heel onlogische manier in de verhuiswagen meegenomen en hij plaatste het kraantje voor onze wasmachine op een net iets te grote afstand, waardoor er verlengd moest worden met het slang.

 

Dit zijn allemaal van die kleine dingen die mij totaal perplex achterlieten. Het is werkelijk niet te beschrijven. Als je er bij stilstaat, dan denk je bij jezelf "hoe kan iemand zo dom zijn, JUIST iemand die er verstand van zou moeten hebben?" Maar goed, achteraf bekeken is het eigenlijk best wel grappig en door alle frustraties heen zie ik dat mijn karakter nog flink wat bijschaven kan gebruiken.

 

Maar wacht even, na deze blog komt er nog meer!…

De hel die verhuizing heet (DEEL II)

Inpakken en wegwezen! De voorbereidingen op de verhuizing gingen zoals we dat hier in Nederland ook gewend zijn. Alleen wat rommeliger en chaotischer. Hier volgen een paar voorbeelden van wat ik daarmee bedoel.

 

O had een tijdje een 'pembantu' ingehuurd, een soort kamermeisje voor het complete huis. Kijk alsjeblieft niet raar op, want dat is hier in Indonesië heel gewoon (en bovendien spotgoedkoop). Toen ik door alle spullen heen ging, ontdekte ik dat er totaal niet was afgestoft. Nu ben ik niet een superhygiënisch persoon, mensen die mij kennen weten dat. Maar als ik had geweten wat voor vuil er ontstaat als je er werkelijk helemaal niets aan doet, dan had ik het werk van de pembantu overgenomen! Toen ik met het huis aan de slag ging ontdekte ik opeens dat de grijze foto's in de vensters kleur hadden! Er lag een dikke laag stof overheen. Hier en daar kwam ik kakkerlakkarkassen tegen en er rende een dofbruine rat het huis uit. Keukengerei, vooral plastic bakjes en items die in een donker hoekje lagen, voelden vet en plakkerig aan. Verder kwam ik nog wat dingen tegen die ik niet wil noemen, omdat ik O's reputatie niet wil schaden. ;-)

 

Twintig procent van alle spullen waren van vrienden of familie. Vijftig procent van alle bakjes en emmertjes waren deksel-loos. Vijftien procent van de plantaardige olie was uitgelekt in de keuken. Zestig procent van alle boeken (die van mij niet meegerekend) waren verkleurd of aangetast door water.

 

We hadden 10 grote dozen gekocht en een tweedehands toilet. Achteraf bleken die dozen niet genoeg te zijn en werden er allerlei soorten tasjes en emmers bijgehaald om toch al onze spullen mee te kunnen nemen. Dat gebeurde allemaal in grote haast, omdat we vanwege bepaalde redenen eerder moesten verhuizen dan eigenlijk de bedoeling was. Later vertel ik nog wel wat er met dat toilet is gebeurd…

 

Je kunt je wel voorstellen dat ik de verhuizing niet bepaald als prettig heb ervaren. Wat ik hier nu heb beschreven is alleen nog maar het begin. Er komt nog meer…

De hel die verhuizing heet (DEEL I)

(Neem de titel niet al te serieus. )

 

Het kan niet anders, of jullie hebben wel gehoord dat we een nieuw huis nodig hebben. Maak dat "hadden". Want we hebben al een huis gevonden!

 

Hoe vind je in huis in Bali?

 

Als je in Bali op zoek bent naar een huis, huur, redelijk geprijsd in verhouding tot je inkomen, dan zoek je niet in kranten of op internet. Daar kun je de duurste huizen vinden. Daar waren wij niet naar op zoek.

 

Dus ga je zoeken, letterlijk… We reden rond met de auto, door allerlei soorten buurten en omgevingen. Hier en daar stond een telefoonnummer op een papiertje geschreven, die bijvoorbeeld op het hek was geplakt, of op de voordeur. Op die manier wisten we of het betreffende huis te koop of te huur was.

 

Hier en daar zijn we naar binnen geweest en wat je daar aantreft is niet te beschrijven. Spinnenwebben, keukens in de tuin, gebroken grondregels, houten palen die uit  het plafond steken, rattenkarkassen, zwartgeblakerde muren, spleten in muren waar al mos doorheen groeit, een in bloed getekende pentagram op de grond…

 

Nou ja, dat laatste zijn we dan niet tegengekomen, en al die andere dingen waren niet allemaal tegelijkertijd aanwezig in een en hetzelfde huis. ;-)

 

Precies op tijd, namelijk twee weken voor de deadline van ons verblijf in ons vorige huis, kwamen we een woning tegen met redelijke hygiëne, een frisse uitstraling en een klein groen tuintje aan de voorkant. Dat was 'em! O en ik zijn er allebei blij mee. En voor alle duidelijkheid: we zijn al verhuisd.

 

Meer over de verhuizing komt later. Ik garandeer, dat worden leuke blogjes om te lezen!

 

IEDEREEN DIE ERVOOR GEBEDEN HEEFT EN DIE MEELEEFT, BEDANKT. WE HEBBEN ALTIJD DIE STEUN NODIG. DANK DANK DANK.

JANUARI

25 januari – In de afgelopen maand ben ik meer toegekomen aan het "gewone" leven.

 

Ik heb meegekregen dat er een dreigende dijkdoorbraak was in de provincie Groningen. Hier in Bali bestaat geen winter zoals wij dat kennen. We hebben hier een droog en een nat seizoen. Wanneer het winter is in Nederland is hier het natte seizoen. Afgelopen maand heeft het dan ook veel geregend. Denk daarbij aan hevige stortbuien waarvan het water gelijk weer verdampt als er momenten zijn dat het droog is. En als het droog is, dan is het ook goed heet! Hier en daar in Denpasar, de hoofdstad van Bali, zijn er overstromingen. Dat is normaal in deze tijd van het jaar, de mensen zijn er wel een beetje gewend aan. Gelukkig wonen wij in een buurt dat op een heuvel gebouwd is, daarom hebben wij er geen last van.

 

Met ons gaat het goed. Ody werkt nu en ik zit helaas nog veel thuis. Maar dat is even niet anders. Ik ben druk op zoek naar werk en probeer te netwerken. Gelukkig heeft Ody een aantal zeer nuttige contacten. Maar dat zit nog allemaal in het proces… Ik heb al wel twee interviews gehad voor een mogelijke baan. Voor één ben ik afgewezen, bid alsjeblieft voor de tweede! Misschien kan ik counselor worden op een internationale school. Dat is dus nog even afwachten.

 

Tussen ons gaat het ook goed. Zoals met elk huwelijk hebben we zo onze conflicten, maar ik ervaar tegelijkertijd dat dat steeds meer zijn vruchten afwerpt. Ik zie nu dat God het huwelijk o.a. gebruikt om je karakter bij te schaven in die aspecten die de wereld nooit van je ziet. Fantastisch! :D En tegelijkertijd ook bijzonder, omdat Ody en ik echt een totaal verschillend karakter hebben.

 

De cultuurverschillen beginnen nu wel een beetje te wennen. Ik voel me nog steeds in veel opzichten een vreemde, maar de heftigheid waarmee dat eerst op me afkwam is er nu wel vanaf. Misschien komt dat wel omdat de Heer me in het begin een soort "spoedcursus" heeft gegeven (ik heb hier rouwen en trouwen meegemaakt, ruzie en feest, ben omgegaan met familie en vrienden en collega's en leer nog steeds). Ik kan nu simpele gesprekjes voeren in het Indonesisch, maar ik merk nog steeds de beperkingen. Als ik hier echt diepere vriendschappen wil opbouwen heb ik meer taalvaardigheid nodig.

 

Ik ben goed gezond, ga regelmatig naar de sportschool (bij gebrek aan een zwembad in de buurt!) en heb altijd goed te eten. Met mijn relatie met de Heer gaat het ook goed, ik heb genoeg tijd met Hem.

 

Wat gaat er niet goed? Ja, op dit moment ben ik blij! Ik zit lekker in mijn vel. Maar hier zijn nog wel grote gebedspunten: mijn verblijfsvergunning in Indonesië, wat meer kost dan wij kunnen betalen; mijn toekomstige baan; bepaalde andere onmogelijke maar toch noodzakelijke betalingen. Bid ook voor Ody, vooral voor kracht wanneer ik nog even terug moet naar Nederland.

 

Ik ga terug naar Nederland op 26 maart en ben daar vanaf de 27e. Ik schat in dat ik ongeveer twee maanden blijf om allerlei papierwerk af te ronden en daarna voorgoed naar Indonesië vertrek. (Dat laatste houdt niet in dat ik daarna per definitie nooit meer terug ga naar Nederland.)

Feestdagen in Jakarta (2)

Jakarta is een ontzagwekkend grote stad, omgeven door nog meer stedelijk gebied. Je zou het kunnen vergelijken met de randstad. Dat realiseerde ik me des te meer toen ik uit het raam keek vanaf de negende verdieping van het hotelgebouw waar wij twee nachten verbleven. Wie had ooit gedacht dat ik ooit in mijn leven daar samen met mijn Indonesische vrouw de skyline van één van 's werelds grootste steden zou bewonderen? Erg indrukwekkend, je vind er een foto van op de pagina 'Kerst & jaarwisseling Jakarta'.

 

Naast onze heerlijk relaxte tijd in het hotel, ben ik ook naar de 'Monas' (Nationaal Monument) geweest en heeft de familie me meegenomen naar het Nationaal culturele park. Dat waren leuke dagjes uit.

 

De ware hoogtepunten van de feestdagen waren voor mij echter bepaalde momenten met God. Ik heb een paar dagen gevast (niet volledig, van 19u tot 11u de volgende dag). In die periode heeft God veel tot mij gesproken. Op een bepaald moment had ik een goed gesprek met mijn schoonmoeder. Zij legde een simpel idee neer; de belangrijkste aspecten van een huwelijk zijn de tafel en het bed. De tafel staat voor economische kant van het huwelijk, het bed staat voor de intimiteit. Diezelfde avond gingen we naar een kerkdienst waar de spreker bijna letterlijk datgene herhaalde wat diezelfde middag gezegd was: God knows your worries, from table to bed. Zo'n mooi woord van God!

 

Op een andere avond had ik erg goeie stille tijd, samen met een (aangetrouwde) broer. Ik deelde met hem, met mijn beperkte kennis van de Indonesische taal, dat ik die dag erg was aangesproken door psalm 108. Vlak voordat ik dit deelde, hadden we samen een goede tijd van zingen en aanbidding gehad. We hadden ook allebei in onze eigen taal God aanbeden en gezongen. Toen ik dit deelde over psalm 108, vertelde hij dat hij net die psalm in zijn eigen taal had gezongen!

 

Verder heb ik ook heerlijke aanbidding-tijd in de kerk gehad. Ik kan niet beschrijven hoe de Geest daar de atmosfeer bepaald! Boven alles heb ik meer zekerheid dan ooit dat ik in Gods plan wandel. :)

Feestdagen in Jakarta (1)

De afgelopen twee en een halve week in Jakarta zaten weer bomvol met indrukken.

 

De eerste paar dagen waren vrij rustig. Terwijl O met haar zussen in Ambon en Makariki verbleef, bleef ik achter in het huis van haar zus. Daar bleef ik samen met mijn schoonmoeder en nichtje. Nadat O terugkeerde in Jakarta verbleven we twee dagen en nachten in een hotel in het centrum van de stad. Daarna braken de feestdagen aan en hebben we vooral tijd met familie doorgebracht.

 

In onze relatie gaat het goed. Er komen nu wel wat huwelijksperikelen naar boven en veel daarvan wordt veroorzaakt of versterkt door de culturele verschillen. Het is soms erg lastig wanneer we tegen problemen aanlopen die we niet kunnen definieren. Alles is anders, nieuw en soms onbegrijpelijk. Maar aan de andere kant weten we dat het deel is van het proces en natuurlijk kunnen we vaak ook erg genieten van elkaar.

 

De verbleven dus twee en een halve week in het huis van haar zus en broer (lees: man van haar zus). In de tijd dat wij daar waren, overnachtten daar ook haar moeder en haar andere zus en broer (lees: man van haar andere zus), en een andere nicht. Dat was dus een erg collectief gebeuren! Al die familieleden hebben mij behoorlijk geholpen en, ik mag wel zeggen, gediend. Er werd mij uitgelegd dat elke generatie de hogere generatie dient. Dat wil dus zeggen, dat de jongeren de ouderen dienen. In mijn geval is het zo dat ik getrouwd ben met de oudste zus van de familie en daarom hoefde ik niemand te dienen, maar werd ik bediend. Een ander cultureel aspect; mensen houden hier erg van beleefdheid en groeten en glimlachen en vooral nooit boos zijn. Soms werd ik daar een beetje gek van. En er waren nog wel meer culturele verschillen die behoorlijk wat irritatie bij mij opriepen. Af en toe voelde ik me door helemaal niemand begrepen. Tegelijkertijd ervoer ik ook dat iedereen erg van mij houdt en zijn uiterste best deed om mij op mijn gemak te laten voelen. Dat voelde dus ook wel weer dubbel.

 

Wat ook dubbel voelde, waren de verschillen in status. Hier in Indonesië schijnt iedereen er vrede mee te hebben dat mensen met meer geld automatisch meer respect genieten. Mensen die de jongste zijn in de familie, of die gewoon arm zijn, worden niet alleen ongelijkwaardig behandeld door anderen, maar gedragen zich er zelf ook zo naar (ze begroeten je met een lichte buiging en zeggen altijd sorry als ze iets moeten doen terwijl je dicht in de buurt staat). Iedereen hier is dit gewend, ook christenen. Mijn Nederlandse hart wordt hier onrustig van.

 

Deze blog zit weer vol met kritische noten, sorry voor de wat sombere toon. Voor degenen waarvan ik weet dat ze zich snel zorgen maken: maak je geen zorgen. De volgende blog zal de mooie dingen beschrijven die ik de afgelopen weken ook heb mogen meemaken.

Kerst & jaarwisseling in Jakarta

Zoals jullie wel gemerkt hebben, heb ik in Jakarta helemaal niks geblogd! Ik heb daar een goeie tijd gehad en ben nu terug in Bali. Later zal ik daar wat uitgebreider over schrijven, maar nu kun je op deze pagina al een paar indrukken meekrijgen van hoe ik de feestdagen heb beleefd.