Stille Javaan

O.a. m'n ouders hebben wel eens opgemerkt dat er een 'stille Javaan' in mij schuilt. Javanen (Indonesiërs van het eiland Java) staan bekend om hun kalmte, rustige tempo, dat ze het leven accepteren zoals het op hen afkomt en een milde gemoedstoestand. Eerlijk gezegd heb ik dit in Nederland zelden in mezelf gezien. Maar nu ik hier in het warme Indonesië ben, gaat bijna alles als vanzelfsprekend langzamer. Het is alsof de hitte en de mensen een rem op mij hebben gezet.

Het is sowieso niet te doen om in het Nederlandse tempo hier te functioneren. Het is logisch dat we in Nederland wat sneller en efficiënter zijn, omdat we ons vanwege de koelte daar druk kunnen maken (bijvoorbeeld in rap tempo fietsen?). Hier in Indonesië is het logisch dat we alles wat meer ontspannen doen. En zo niet, dan zweet je je kapot!

Op de een of andere manier is deze overgang voor mij nu veel makkelijker gegaan dan voorheen. Als mijn gezin een uur te laat is om naar de kerk te gaan, dan blijf ik rustig bezig met andere dingen zonder dat ik me als echte Nederlander er verschrikkelijk aan erger. Administratie die super onhandig geregeld is, is ook al 'gewoon' voor mij. Zo heb ik voor mijn verblijfsvergunning aan extra pasfoto moeten inleveren, terwijl van tevoren is gezegd dat alles al gereed was. Dat lijkt klein, maar het kost een paar uur reistijd + geld.

Wat dus ook een deel is van de Javaanse mentaliteit, is de acceptatie van het leven zoals het zich voltrekt. Ik denk dat wij in Nederland veel meer ons leven willen 'maken'. In Indonesië is het leven al zoals het is. Hier moeten we leren om 'met het leven om te gaan'. Zo bijvoorbeeld ook de rol van man en vrouw. In het begin probeerde ik zoveel mogelijk te bespreken en communiceren met mijn vrouw over hoe we ons huwelijk wilden invullen. Ondertussen heb ik geleerd dat het veel makkelijker is om mijn rol als man (zoals de Indonesische cultuur daar over denkt) te ontdekken en accepteren (vanuit praktische overwegingen heb ik bewust gekozen om mijn vrouw hierin tegemoet te komen, het is geen onvrijwillig offer). Ik maak de belangrijke beslissingen, ik dien en (zal moeten) zorg(en) voor inkomen en daarmee hebben we vrede. Ik merk dat deze eenvoud ook heel erg vredestichtend is voor ons huwelijk. De Nederlander denkt misschien dat, omdat je minder met elkaar bespreekt, je elkaar minder kent. Maar dat is niet waar. We leren elkaar op andere manieren kennen, maar dat is te veel om bij deze ook nog te omschrijven. (Wellicht wordt dat een ander artikel.)

In Nederland zijn we veel sneller en efficiënter en als je dat gewend bent is dat veel relaxter. Hier gaat alles super traag en onhandig. Maar nu ik eenmaal de 'stille Javaan' in mezelf gevonden heb is het een heerlijk ontspannen en eenvoudig leven.