Feestdagen in Jakarta (1)

De afgelopen twee en een halve week in Jakarta zaten weer bomvol met indrukken.

 

De eerste paar dagen waren vrij rustig. Terwijl O met haar zussen in Ambon en Makariki verbleef, bleef ik achter in het huis van haar zus. Daar bleef ik samen met mijn schoonmoeder en nichtje. Nadat O terugkeerde in Jakarta verbleven we twee dagen en nachten in een hotel in het centrum van de stad. Daarna braken de feestdagen aan en hebben we vooral tijd met familie doorgebracht.

 

In onze relatie gaat het goed. Er komen nu wel wat huwelijksperikelen naar boven en veel daarvan wordt veroorzaakt of versterkt door de culturele verschillen. Het is soms erg lastig wanneer we tegen problemen aanlopen die we niet kunnen definieren. Alles is anders, nieuw en soms onbegrijpelijk. Maar aan de andere kant weten we dat het deel is van het proces en natuurlijk kunnen we vaak ook erg genieten van elkaar.

 

De verbleven dus twee en een halve week in het huis van haar zus en broer (lees: man van haar zus). In de tijd dat wij daar waren, overnachtten daar ook haar moeder en haar andere zus en broer (lees: man van haar andere zus), en een andere nicht. Dat was dus een erg collectief gebeuren! Al die familieleden hebben mij behoorlijk geholpen en, ik mag wel zeggen, gediend. Er werd mij uitgelegd dat elke generatie de hogere generatie dient. Dat wil dus zeggen, dat de jongeren de ouderen dienen. In mijn geval is het zo dat ik getrouwd ben met de oudste zus van de familie en daarom hoefde ik niemand te dienen, maar werd ik bediend. Een ander cultureel aspect; mensen houden hier erg van beleefdheid en groeten en glimlachen en vooral nooit boos zijn. Soms werd ik daar een beetje gek van. En er waren nog wel meer culturele verschillen die behoorlijk wat irritatie bij mij opriepen. Af en toe voelde ik me door helemaal niemand begrepen. Tegelijkertijd ervoer ik ook dat iedereen erg van mij houdt en zijn uiterste best deed om mij op mijn gemak te laten voelen. Dat voelde dus ook wel weer dubbel.

 

Wat ook dubbel voelde, waren de verschillen in status. Hier in Indonesië schijnt iedereen er vrede mee te hebben dat mensen met meer geld automatisch meer respect genieten. Mensen die de jongste zijn in de familie, of die gewoon arm zijn, worden niet alleen ongelijkwaardig behandeld door anderen, maar gedragen zich er zelf ook zo naar (ze begroeten je met een lichte buiging en zeggen altijd sorry als ze iets moeten doen terwijl je dicht in de buurt staat). Iedereen hier is dit gewend, ook christenen. Mijn Nederlandse hart wordt hier onrustig van.

 

Deze blog zit weer vol met kritische noten, sorry voor de wat sombere toon. Voor degenen waarvan ik weet dat ze zich snel zorgen maken: maak je geen zorgen. De volgende blog zal de mooie dingen beschrijven die ik de afgelopen weken ook heb mogen meemaken.